طرح انگور ضریح تو به یادم آورد - که در میکده ات رو به خلایق باز است

تاریک و تهی پشت و پس آینه ماندیم - هر چند که همسایهٔ آن چشمهٔ نوریم... - #هوشنگ_ابتهاج

لشکر زیباییت کافیست آرایش چرا؟ این همه جنگنده آن هم غیر بومی خوب نیست

ما قدرت پرواز نداریم وگرنه عمریست که صیاد شکسته ست قفس را

این درشت افتادن چشمت درون عکس ها... منکرش باشی نباشی مطلقا از زوم نیست

بانو تو که چشمان خماری داری با این پسر ساده چه کاری داری... عاشق تر از این نمیتوانم باشم... از یک طلبه چه انتظاری داری؟

لکنت گرفتم تا تو را دیدم کنارم... گفتم سلام اما سلامم هفت سین داشت

نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف...

بی قرارم کرد زلف بی‌قرار کافرت :))

واژه باران، شعر بارانی

اسلحه خیلی وقته ممنوعه واسه چشمات جواز هم داری؟

در زمین هستی و آن سوتر از افلاک تویی علت خلقِ زمین ای پدرِ خاک تویی

کعبه بر سینه ی خود نام تو ای مرد نوشت قلم خواجه ی شیراز کم آورد،نوشت: «ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه»

فروردین – صبحت بخیر و رنگی

۲۳ فروردین ۱۳۹۶ | آرامش | شادی

مجید بردانیا 1366-01-23

بختيار مشايخي 1362-01-23

منصور نظام آبادی 1367-01-23

عباس برهانی زرندی 1362-01-23

حسين زادسر 1362-01-23

حسن نیک عیش 1362-01-23

سیدقاسم رضوی نسب 1363-01-23

سیداسماعیل رضوی نسب 1366-01-23

عبدالله خواجویی کوه پنجی 1363-01-23

محمود امیری 1367-01-23

حمید اطمینانی 1372-01-23

محمود امیری نخودان 1367-01-23

ماشااله شفیعی 1362-01-23

غلام عباس لری پور پاریزی نژاد 1363-01-23

محمد رضا توفیق مقدم 1363-01-23

روی صندلی نه چندان راحتی ام نشسته ام و دارم به آهنگی گوش می دهم که همان لحظه ی اولش تو آمدی خودت را قاطیِ کلماتش کردی. راستش را بخواهی از کلمات این آهنگ چیزی نمی فهمم و فقط تو را خوب از بینش می شناسم. چشم هایم را می بندم. بی مقدمه. اصلا قرار نبود وسط نوشتن این نامه چشم هایم را یکهو ببندم. حالا، چشمم هایم بسته است و دارم چشم بسته می نویسم. تا حالا شده چشم بسته تایپ کنی و انگشتانت را روی دکمه های کبرود تق تق بکوبانی؟ هنوز دارم با چشم بسته با تو حرف می زنم و آهنگ دارد همین طور می خواند در صورتی که من چیزی ازش سر در نمی آورم. من فقط تو را می فهمم. البته راستش را بخواهی من، تو را هم نمی فهمم. مثلا اینکه، چرا اینقدر دیرخبری ازت نیست؟ می خواهم چشم هایم را باز کنم. آهنگ هم تمام شده. باز کنم؟ باز کنم می بینمت؟

 ویرایش نشده. دست نخورده. صادقانه.

میشود به من هم وعده ی سر زدن به خرمالو های کال را بدهی؟ انار های نارس؟ اینکه پاییز در راه است؟ میشود؟

ترکیب نگاه و هنر اخم و صدایت

آدم کش و خون ریز و دل انگیز و نجیب است

بُز

اگر گفت باید برم ..جلوشو نگیر . وقتی بخواد بره، میره... ولی همون فرصتی رو که تو آخرین لحظه داری مهربون باش، بخند و دست از خاطره ساختن بَرنَدار؛
بزن زیر دماغش بگو: «آهای نری بگی بد بودا...» گریه نکن، بخند و بازوش رو نیشگون بگیر، بهش نگو: دوس ندارم حرفایی که به من زدی به یکی دیگه بزنی!
نگو: اگر زدی پای حرفات وایسی. نصیحتش نکن! نفرینش نکن! فقط لحظه‌ی آخر بازم از ته قلبت دوسش داشته باش انگاری قراره بمیره!
وقتی رفت...بزن زیر گریه،یه هفته، یه ماه، یه سال...

همچین که خالی شدی یه شب یه جایی یه زمین خوش آب و هوا گیر بیار یه چاله بکن و خاطره‌هاتو بریز داخلش و روش خاک بریز.
یه شاخه گل بذار سر قبرش و بشین یه فاتحه‌ام بخون برای روزای خوبتون.
آخرین تصویر تو ازش میشه: یه خاکسپاری مُجلل و روزی که مُرد،
ولی آخرین تصویر اون از تو میشه: یه آدم مهربونِ تکرار نشدنی!
اون هربار که یادِ تو میوفته می‌میره...

فکر کنم این انتقام منصفانه‌ای باشه!

" اگر خدا وجود داشته باشد، می داند که درک بشر محدود است. او همان است که این هرج و مرج را آفرید که در آن فقر هست، بی عدالتی هست، حرص و تنهایی است. بدون شک او قصد خیر داشته، اما نتیجه ی آن فاجعه آفرین بوده. اگر خدا وجود داشته باشد، در مورد موجوداتی که تصمیم می گیرند این زمین را زودتر ترک کنند، بخشنده خواهد بود و شاید حتی از این که ما را وادار کرده وقتمان را آن جا بگذرانیم، معذرت بخواهد. "

به نظرم حوض ِ نقاشی رو باید یه عالمه بار دید ..

یه عاااااااااااااااااااااااالمه بار ..

+ مازیار میری تو خیلی خوش به حالت هست به خاطر این فیلمی که تو کارنامه ات ثبت کردی *:)

یعنی من هروخ تو خونه میشینم با این داداش و پسرعموم پفک نمکی مینو بخورم هی همه اش حس می کنم داره در حقم اجحاف! اجهاف! میشه ، اصن این دوتا با هم دست به یکی می کنن پفکای منو بخورن همه اش :/

یعنی فکر کنم اگه راه داشت تو جیباشون هم پفک میریختن تا به من هیچی نرسه گودزیلاها :/

لامصب سرعت که نیست عین حیف نون باس بذاریشون رو دور اسلوموشن تا بفهمی چه جوری دارن پفک می خورن :/ هی بهشون میگم اقلا بینش یه نفس بگیرین خفه نشین یه وخ :/

کثافتا اگه من دیگه با اینا پفک خوردم :/

فقط یه امیر ِ دیوانه می تونه وقتی شب برق رفته و من دارم از اتاقم که خیلی تاریکه میام بیرون تو هال رو به روی آیینه جوری وایسه که من نبینمش و با علم به این که من از تاریکی به شدت و در حد مرگ میترسم بچسبه به دیوار که وقتی من دارم از جلو آیینه رد میشم چراغ قوه رو زیر صورتش روشن کنه تا من عکسش رو تو آیینه ببینم و از ترس زهره ام بترکه و جیغ و گریه ام در بیاد و اون هر هر بخنده :/

نیایین الکی شعار بدین که وا مگه تاریکی ترس داره ها من قوه تخیلم به شدت قویه و تو تاریکی مثل ساعت شروع می کنه به کار کردن و شخصیت هر چی فیلم ترسناک از بچگیم تا الان دیدم رو میبینم!!! نگفتم یادم میاد ها گفتم دقیقا میبینم پس در واقع من از قوه تخیل خودم میترسم :/

ای کاش جا میشدم، توی جیب سمت چپ پیراهنت   

دقیقا کنار قلبت ! جایی برای همیشه ..

وقتی شروع کردیم، توی دلم خواندم: باید پارو نزد، وا داد.../باید دل رو به دریا داد/ خودش می برَدِت هر جا دلش خواست/ به هر جا بُرد بدون ساحل همونجاست.../ اما مشخصا اینجا ساحل نیست! قایقمان گم شده است...! دیشب خوابت را دیدم، هزار بار، مثل همیشه تو در توی هم... هی خواب می دیدم زنگ  زده ای، مسیج داده ای، هی از خواب می پریدم و می دیدم خواب نبوده است و واقعی بوده است و ذوق می کردم و دوباره این یکی هم خواب بود و ادامه داشت این سیر تو در توی دیوانه کننده... حتی خواب خودت را هم دیدم، خواب تمام آخرین باری که دیدمت را، شش ساعت مثل نوار ضبط شده!، که هر کجایش را که دلم می خواست تغییر می دادم...! یک کاری که دوست داشتم و نکردم و فرصت نشد، یک حرفی که سر زبانم بود و نتوانستم و نگفتم، نوار را به عقب بردم و همه را گفتم... از خواب می پرم، خودم را در خودم و به پهلو پاهایم را توی تنم جمع می کنم و می گویم مهلا تو را به هر چه می پرستی و نمی پرستی بس کن این ذهن ِ آشوب را... می شمارم... یک، دو، سه، صد و بیست و نه، صد و سی، ششصدو دوازده، هزار و یک، هزار و دو،... می خوابم، دوباره زنگ می زنی، دوباره می پرم، زنگ نزده ای!... چرا هیچ وقت به این ترانه از این زاویه نگاه نکرده بودم که حالا که رفته ای توی دلم بخوانم: باید پارو نزد، وا داد... چطور است حالا پارو نزنم؟! من با این دست های عرق کرده ی چرب و چشم های خمار و خسته و خواب آلود، وسطِ قایقی که گم شده است، وقتی تمام دایره ی دُورم تا شعاع ِ بی نهایت و تا جایی که چشم کار می کند نیستی، به کدام سمت پارو بزنم!؟؟؟... چطور است رهایش کنم... می خواهم بر تخته های کف اش بیهوش شوم و یک روز بر ساحل بیدار شوم و سراپا خیس سر بر زانوانت بگذارم...!

مرا یادت می آید ؟ کمی از من بگو .. به من

یاد ِ { تو } روشنم می دارد بانو ..

+ دارد دلِ من ؟! بهآنه ی ِ خواستنــــــــــــــت ..

درست ترش این بود که یکی را داشته باشم ,

نه در کنارم و در روزهایم بلکه درست در جانم .. در رگ هایم ..

در دهانم به وقت خندیدن و صحبت کردن که بوی یاس بدهد

  در نگاهم ماهی وار شنا کند

و در کنج ترین گوشه ی دستانم آرام آرام نی لبک بنوازد ..

این آقا پسرایی که پیراهن چارخونه میپوشن

و اتفاقا آستینشونم تا آرنج مرتب تا میزنن

و بوی ادکلنشون به مشام میرسه و موقع عصبانیت موهاشون رو چنگ میزنن

و بلدن دستاشون رو بذارن تو جیبشون ،

اینا آقا هستن ما بقی از نظر من صرفا پسرن

هووووم ....

این روزها یک نفر هست که بدنش شرحه شرحه است و باز میخندد,که ارزو های بزرگ دارد,عاشق استاد زبانش است ویولونش هم ...حتی گاهی شب ها را بیدار میماند و فکر میکند به تلاش, به امید به خسته ام آیا؟, به آدمها, به زندگی و فرصت پیش رویش...او حتی میداند سکوتش و در خود فرو رفتنش اعصاب اطرافیانش را متشنج میکند ...فکر میکند ...فکر میکند ...راه میرود و فکر میکند..مینشید و فکر میکند تصمیم میگیرد زندگی را نجات دهد,دنیا را نه ها! زندگی را اصل بودن آدمها !

به اینجا که رسید با من حرف میزند از تصمیم ها ,از فکر ها ,از دنیا های بزرگ تر, مهربان تر, شاد تر ,شادتر تر..

برایم تکرار میکند که " نه خسته ایم...نه پیر...نه این همه زخم " 

میداند که میتواند روی من , لبخندم,صبرم,اعتراضم,آرمان ها و گاه دغدغه هایم حساب کند که میتواند از من قول بگیرد... و بعد از من میخواهد که بدانم که من هم میتوانم روی کمکش حساب باز کنم...

من میدانم که میتوانم ..!ولی چیزی که او نمیداند این است که  من یاد گرفته ام جز در صورت لزوم روی ادم ها حساب باز نکنم و برایم درونی تر شده که حتی اصلا  در صورت لزوم هم حساب باز نکنم ...!!

باید دست خودم جانم را بگیرم و بروم پیاده روی ...باید یکی از همین روزها دل بکنم از خانه و خودم جان را ببرم هوا خوری...اینکه میگویم "خودم جان" چون میدانم ته ته ته همه ی دوست نداشتنی بودنش "جان"است"،جان است ک تا امروز با من راه امده با منی ک دیگر اصلا شبیهش نیستم...
باید دستش را بگیرم و ببرمش تک تک کوچه ها و تنها خیابان این شهر دوست نداشتنی را برایش مرور کنم..دستم را روی شانه هایش بگذارم و لبخند مطمءنی بزنم و برایش از اتفاقات خوب , دنیای خوب بگویم..نصیحت وار حرف بزنم برایش ،شبیه راهبه های کلیسا ک از ارامش و ایمان میگویند و ته ته قلبشان میدانند ک دروغ میگویند و ملتهب اند...
میبرمش و تک تک ادم هایی را ک از کنارمان رد میشوند را ب او نشان دهم و یادش بندازم ک فقط او نیست ک درد دارد ک مشکل دارد،همه ی ادمها همین اند و هر ک انسان تر اصلا پر درد تر ...از انهایی ک اوضاعشان وخیم تر و دردهایشان بزرگتر است برایش میگویم....دستانش را محکم میگیرم و مطمءنش میکنم ک اوضاع انقدر را هم بد نیست .
میبرمش توی دوست نداشتنی ترین پارک این شهر لعنتی و روی یکی از ان نیمکت هایی ک من هیچ وقت دوستشان نداشتم و احساس خوبی بهشان نداشتم و خیلی هم سفت و مسخره اند مینشانمش و در حالیکه حالم دارد از ان مکان بهم میخورد و هر لحظه دلم میخواهد بیاورم بالا و تف کنم موجودیت انجا را،به خودم جان بید های مجنون را نشان میدهم و میگویم ک اگر چشمهایش را ببندد میتواند صدای پرنده ها را بشنود و اصلا هم اهمیت نمیدهم ک او دارد ب این فکر میکند ک چ ارتباطی هست میان بستن چشم ها و شنیدن صدا ها...ارامش میکنم با تمام دوز و کلک هایی که بلدم خودم جان را ارام میکنم...بعد در حالی که دارد با چشمانش ازم تشکر میکند روی گونه اش دست میکشم و اشکش را پاک میکنم و به او قول میدهم یک روز او هم خارج از پرده ی اشکهایش میتواند دنیا را ببیند...اخرین کاری که میکنم همین است...به او قول میدهم!

در من غم آرامی هست
که رهایت می کند به امانِ روزها
هر چه تنگ تر فشردمت
هر چه چنگ تر انداختم به پاهایت
دور تر شدی
در من غم آرامی هست
که مشتش را باز می کند بروی...
و به قبر گالیله و هفت جَد اش خواهم خندید
اگر با پاهای خودت
نزدیک نشوی

+پرندگان پشت بام را دوست دارم 

دانه هایی که هر روز برایشان می ریزم 

در میان آنها 

یک پرنده ی بی معرفت هست

که میدانم روزی به آسمان خواهد رفت 

و برنمیگردد

من او را بیشتر دوست دارم*

از وقتی که یادم می آید دور و برم به اندازه ی کافی

و بعضی وقت ها بیشتر از اندازه ی کافی شلوغ بوده

پر از دوست و آشنا و فامیل -

6 نفر خانواده اما جزء شلوغی حساب نمیشوند ، آنها را نباید با غیر ، جمع کنیم

داشتم میگفتم که همیشه اجتماعی بودم

و از هرچه بیشتر داشتن دوست و آشنا غرق لذت میشدم

هرجایی که میرفتم با همه آشنا میشدم و حتی کار به شماره تلفن

و تبریک این مناسبت آن مناسبت هم میرسید

 تا اینکه درست به اینجا رسیدم ! به این نقطه ..

به این جایی که دیدم روحم فرسودگیش را هشدار میدهد  ...

کسل و خمود و یک طور های ناجوری بودنش را فریاد میزند ...

فهمیدم تعدد آدم ها در کنارم مساویست با تعدد افکار و فرهنگ ها و سلیقه ها

تعدد نگاه ها و حرف ها ، تفاوت های مذهبی و سیاسی و عاطفی و سلیقگی

و درست در همین جا ، همین نقطه به این رسیدم که

انقدر تفاوت و تعدد در من اصطکاک بوجود آورده

! یک نوع خلاء که هی پر و  خالی میشود ... 

تلاشی بیهوده برای اثبات حقیقت به دیگران *:/

شاید کارم اشتباه باشد اما این دایره وحصاری که دورم کشیده ام

 و چند تایی را در آن دست چین شده جا داده ام و از ما بقی بریده ام

را خب ، دوست تر دارم !!!

چون اخمالویی
چون مهربونی
چون خوبی
چون وقتی هستی دقیقا میدانم چرا باید صبح ها از خواب بیدار شوم!
چون لبخندهای کجکی ات را...
چون خوابیدنکی سیگار کشیدن هایت را...
چون برای "ما" آشپزی کردنت را...
چون صدایت را...
چون پیراهنت را...
چون "جانم" گفتنت را...
چون ابروهای پهنت را...
چون آن لحن زیادی متقاعدکننده ی لج درآرت را!...
چون تلفظ اسم خوبت را با آن میم مالکیتی که چقدر بهش می آید را...
چون خوش سلیقه ای
چون موسیقی دوست داری
چون عکاسی دوست داری
چون از جذبه ات گاهی می ترسم حتی!...
به خاطر آن لواشک هایی که شبیه آبنبات چوبی بودند!...
چون آغوشت امن ترین جای دنیاست
چون "جغرافیای کوچک من بازوانِ توست"
چون صدای قلبت را...
چون حوصله ی سربالایی راه رفتن نداری!
چون زمستان را دوست نداری
چون عزیزی
چون عشقی
چون چشم هات در نور یک کمی عسلی  می شوند
چون گیتار مشکی ات را دوست داری
چون آن طرز کوله پشتی بر کتف انداختنت را...
چون آن طرز معروف خداحافظی کردنت را...
چون بچه ها و پیرمرد ها را دوست داری!

سه روز از هفته را ورزش میکنم ، سخت و سنگین

با امیر که می‌ایستد بالای سرم و تمرینم می‌دهد

همان روز اول برایش گفتم: "بهم رحم نکن"

رحم نمی‌کند و خشم‌ام می‌جوشد و چرکِ سیاهی را انگار بالا می‌آورم

شب که برمی‌گردم تکّه پاره‌ام ، زیر دوش جان ندارم

و این بی‌رمق شدن خوب است برای این روزهای بهـآر

که فکرم داشت دوباره میرفت توی دوردستهای دور ..

یک وقتهایی بی‌اشتهایی بی‎هوا شلیک می‌کند وسط شکمم

سر میزِ شام حتی ؛ وسط فکرهای تو 

و بعد قدِ یک کفِ‌دست مرغی، گوشتی، برنجی چیزی باقی می‌ماند گوشه‌ی بشقاب

کفر نعمت است دور ریختن‌اش

همین ته‌مانده‌ی بشقابِ شام اما می‌شود سوهان روح

بس که نمی‌توانم حجم‌اش را تخمین بزنم

و گاهی پیش آمده که تا نیمه‌شب

بشقابِ نیمه‌پر بلاتکلیف توی آشپزخانه رها شده است به امان خدا

  اینها کابوس‌ شبهای بی‌اشتهایی‌اند ایمآن عزیز

یا زیادی کوچک‌اند یا زیادی بزرگ

هیچ‌وقت باقی مانده‌ی شامِ توی بشقاب ،

درست و حسابی توی یک ظرفِ پلاستیکی دربدارِ لعنتی جا نمی‌شود

امشب اما بعد از قرن‌ها به طرز شگفت انگیزی همه‌چیز درخور و اندازه بود

ظرف پلاستیکی دربدار را انگار از روز ازل طوری ساخته بودند که باقی مانده‌ی شام امشب

را در آغوش بگیرد و گوشه‌ی یخچال به خواب عمیق فرو برود

  درب یخچال را که می‌بستم همچون ناخدایی بودم

که امشب دیگر در یک قدمی‌اش کوه یخ نمی‌بیند ..

نجات‌دهنده‌ای هست ؟

پدر روحانی عزیز ؛

آنزیم‌های کبدم خیلی بالاتر از حد نرمال‌اند انگار ، این را آزمایش نشان می‌دهد

دکتر هم تایید می‌کند ، همان ب بسم‌الله اما بی‌مقدمه می‌پرسد : " الکل می‌خوری ؟"

جواب داده بودم از یک جایی به بعد دیگر نه

و بعد پرسیده بود از یک جایی به بعد یعنی کِی ؟  یادم نمی‌آمد

آخرین مستی؟ آخرین بی‌حسی ؟ آخرین دویدنم به سوی فراموشی کِی بود ؟ کجا بود ؟ 

دشت‌بهشت بود ؟ شبی از شبهای زمستان در معیت بزرگ ؟

یا شبی از شبهای پاییز روی کاناپه‌ی خانه‌ی امیر ؟

چه بی‌مهابا از یاد می‌بریم پدر روحانی عزیز