اینطوری ام میشه ، غر بزنی غر بزنی غر بزنی ،

بعد خودت خطاب به خودت : اه ه ه ه ، بسه دیگه ، روانی !

بعد دقیقا تو این موارد ِ که دلم میخواد یدونه از اون دخترای ِ

ساخته ی ِ ذهن ِ قبلن هام داشته باشم

_ آنیل کیآنی از گُهر بــآران _ *:) ،

که از 10 سالگیم دوستم باهاش ،

بعد هی بشینم سرش غر بزنم که چرا اله چرا بله ،

اونم چه گوش کنه چه گوش نکنه هر دو دقه یه بار بگه اینکه خیلی خوبه

و من هی به نق هام ادامه بدم

و کلی خوشحال از اینکه همین غر هام مورد قبول آنیل واقع شده ،

بعد که سبک شدم از خیالم بیام بیرون

و با لب خند بتونم این انرژی و حس خوب ِ وافر ِ صحبت کردن با آنیلُ ،

یطوری به بقیه هم انتقال بدم !

+ خیلی اتفاقی دیروز عـآطی ِ مان  _ دخمل عمه جانک _  پرسید که آنیل چطوره ؟

خیلی جدی برگشتم گفتم خوبه دیروز زنگ زده بود بهم داشت میرفت اصفهان !! ؛؛

اون نیز اینطوری *:O !! :دی

فقط اینار ُ :* 

مثلا قدیم باشه و دم دمای ِ بهار ،

آقاجون یه هندونه خریده باشه و بیاد خونه

و همین که درُ کوبوند چارقدمُ سرم کنم برم درُ براش باز کنم و بگم سلااام

یه علیک شیرین بگه و و هندونه رو بده دستم و زیر لب تکرار کنه گل دخترم ِ ، گل دختر

ازون ور با صدای مردونه ش بگه بندازش تو حوض گل دختر ،

یه چشم تحویل بدم و ریز ریز قدمام ُ تند کنم تا زود حرفش ُ اطاعت کرده باشم ،

بی بی تو اتاق نشسته باشه و انار دون کنه و هی بگه حاجی اومد ؟ ،

سر به سرش بذارم و بگم طاقت دوریش ُ نداری ها ناقلا ، آره اومد !

آقاجون کفشاش ُ در بیاره و زیر لب با تسبیح سرمه ایش ذکر بگه

و بهش بگم آقاجون برای منم دعا کنین ها ،

بعد بگه آدم واسه قندکش دعا نکنه واسه کی دعا کنه ؟

بعد رو ایوون بشینه و بی بی رو صدا کنه که خانوم یه چایی وردار بیا اینجا بشینیم

و من کلی تو دلم برای عشق قشنگشون ذوق کنم ،

همون موقع داداش از سرکار اومده باشه و تو حیاط من ُ ببینه

و واسم شاخ شونه بالا بکشه که دختر حاج مرتضی امسال قبول شده دانشگاه دولتی

و ببینم خواهر من چه میکنه و کلی لوس شم براش و قول بدم

که خب منم میتونم سری از تو سرها در بیارم ،

بعد بره کنار بی بی و آقاجون و پچ پچ کنن ،

من حواسم به سیب شستن باشه و یهو حس کنم که اسم منُ آوردن ،

گوشام ُ تیز کنم و ببینم چی داره میگه ؛ بشنوم که میگه امروز ایمــآن

پسر ِ محمدرضا خانُ دیده که با مادرش داشتن میومدن دم در خونه

واسه اینکه اجازه بگیرن برای خواستگاری ،

داداش تو کوچه دیدتشون و گفته باشه که بذارین با حاجی مشورت کنم ،

ایمآن همون پسره باشه که وقتی میبینمش دلم تالاپی میفته کف پام ،

کلی ذوق مرگ شم و قربون صدقه ی خدا برم که ازین بهتر نمیشه ،

گوشه چشمی عکس العمل آقاجونُ چک کنم که سگرمه هاش رفته تو هم

و داره غرولند میکنه که این دختر نور چشم ِ منه ؛ چراغ ِ این خونه س ،

چطور به این راحتی بفرستمش خونه بخت ؟

داداش بگه حاجی خودت میگی خونه بخت

و از کمالات پسره و غرورُ و حیاش ُ و غیرتش تعریف کنه

و تو دلم هی تصدق آقاجون بشم که انقدر منو دوست داره ..

اون شب ُ کلی خوش باشیم و بخندیم

و شب موقع خواب زل بزنم به آسمون و ماهُ نگاه کنم

و حواسم به بی بی باشه که یه وقت خنده های از سر ذوقم ُ نبینه

و نگه دختره ی چش سفید دل گرو گذاشته پیش پسر مردم !

+ احتمالن نسل های بعد انقدر دنیاشون ماشینی و مزخرف میشه

که همین دنیای نچسب و تیره ای که ما داریم توش دست و پا میزنیم

میشه یکی از فانتزی های شیک و بی دغدغه شون *:/

در من جنون کهنه ای ست ، با من مدارا کن فقط ..

دیگه برام خیلی چیزا مهم نیست ؛

خیلی چیزایی که بابتشون زندگیم ُ باختم ؛

دیگه حتی دوست داشتن " تو " هم مهم نیست !

مهم نیست و مهم هست ، میفهمی چی میگم ؟

یه جور جنگ ِ بین ِ خودم و هزار تا موجود ِ مزخرفی که دارن تو وجود من زندگی میکنن !

اصلن خیلی سخت ِ ..

 + فقط 2 روز تا پـــآییز مونده ..

کاش آدم ها بفهمن چقدر تو زندگی هم دیگه تاثیر دارن ، کاش بفهمن ..

افســآنه ؛ هر وقت تونستی این اشک ها ر ُ قانع کنی که بند بیان منم میخندم

غرور من این بار حق داره ،

دنیا به من خیلی بدهکاره ..

گفته بودم شب ها سقف لب خند هایم چکه میکند ؟

گفته بودم برای پیاله های مادر بزرگ دعا کنید ؟

گفته بودم در حنجره ام باران می بارد ؟

و هیچ ..

گوشی زنگ میخورد ، برمیدارم !

- سلاااام ، چطوری ؟

همین که صدایش را میشنوم تنم می لرزد ، یک جوری خودم را جمع و جور میکنم

هنوز بعد از این همه مدت عصب های شنوایی ام برای

در آغوش کشیدن صدای ِ قشنگش از هم سبقت میگیرند .

- *:) ؛ خوبم .

+از توهمـآت و رویاهای ِ من ! یعنی میشه خدا ؟!

تونیک صورتی آستین سه ربعم را پوشیده ام ،

شلوار سورمه ای ، جوراب طوسی ؛

برای اولین بار در سرما حواسم را جمع کرده ام ،

برای اولین بار به جای تی شرت های نازک ؛ لباس آستین بلند پوشیده ام ،

حتی سوشرت مشکی ام را تنم کرده ام ،

هر 5 دقیقه یک بار قلبم را هااا میکنم ، انگار فاصله و غربت کار خودش را کرد ..

دیروز تُکی میگفت همین اول کاری که شنبه و سه شنبه را کلاس دارید و میپیچانید

و به خاطر یک شنبه و دو شنبه که جلسه ی معارفه هست یک هفته را تعطیل میکنید

و میایید معلوم است چه وروجک هایی هستید ،

خدا ماه های بعد را به خیر کند !

سلام *:)

وقت هایی که بابا با صدای بلند میگه که مهلا خیلی باهوشه

و هر وقت به حرفش گوش نکردم ضرر دیدم ، کلی ذوق میکنم ،

وقتایی که میگه آدم بودن خیلی سرش میشه و خوب حرف میزنه ،

تو دلم براش قربون صدقه میرم ،

وقتایی که میگه بیشتر از سنش حالیشه ،

احساس غرور میکنم ،

وقتایی که به مامان میگه مهلامون یه دونه س ،

میخوام بهش بگم که فرشته ی ِ عزیز خونه 

این دخترک تو دستای تو بزرگ شده

و تو و ماما تموم مسیر زندگیشو براش کم نذاشتین ،

میخوام بهش بفهمونم که من هر چی باشم خوبی هامُ از خودش به ارث بردم

و بدی هام _که میدونم از خوبی هام بیشتره_ همش اکتسابی بودِ از بعدِ تولدم ، تو این دنیا !

فرفره مو در اتوبوس ِ جلویی باشد ،

صبح زود بیدار شده باشی و در کلاس نخوابیده باشی ،

پا درد داشته باشی ،

  ایستگاه اتوبوس آدرس پرور باشد ،

کلا مدرسه را چهار صد بار دورت زده باشند و تو هی گلویت را پاره کنی که اینجاس ،

بعد هیچکی اصلا تحویلت نگرفته باشد ،

هی مثل عروسک کوکی مدام بگی اینجاس ، اینجاس !

و همه بگویند اونجا نیست و آخرش برگشته باشی ، همانجا باشد ؛

همه را چپ چپ نگاه کرده باشی ، بدو بدو رفته باشی سمت اتوبوس ،

نتونی با لهجه ی ِ راننده اتوبوس قانعش کنی ،

 کلی مونگول شده باشی و گیج بازی در آورده باشی ،

خط مغنه ات آمده باشد کنار گونه ات ،

موهایت ژولی پولی شده باشد ، مانتویت چروک باشد ،

کفشت کثیف شده باشد ، شلوارت خاکی ،

حتی خط اتو یشان محو شده باشد و تو جای اینکه مثل همیشه حساس این ها شوی

فکر میکنی که امروز چقدر کم خوابیده ای !

توی این اوضاع یک کرم سبز به بند باز شده ی کفشت چسبیده باشد ،

تو فکر کرده باشی علف است ، با دستت برداشته باشی انداخته باشی اش دوور

بعد ببینی این علف (!) کش و قوس میخورد ،

تازه فهمیده باشی کرم بوده و به شعاع شیش کیلومتر ازش فاصله گرفته باشی

و هی شجاعتت را تحسین کرده باشی که دست به کرم زده ای ،

کسی آن جا ها بگوید این سوال از شاخه های لگاریتم ست ،

هی تمرین کرده باشی که "لگاریتم" اش یادت بماند ،

یک مهر صبح زیست داشته باشی و بعدش فیزیک ،

سه شنبه اش شیمی داشته باشی و حس کنی پوووف ،

چه این دو و سه شنبه ها سخت میگیرند همیشه ،

انقدر مسیر را دوور زده باشی که چشم بسته مسیر را حفظ باشی ،

با خستگی دوباره این همه مسیر را رفتِ و برگشتِ باشی برای فهیمه ،

ببینی خودگردان گم شده باشد ،

نباشد ؛

کلی برای نبودنش ناراحت باشی ،

برگشته باشی و رفته باشی کانون ، کانون هم نباشد ،

دیوانه بشی و کل مسیر را برگردی ،

کلی غصه خورده باشی برای بی احتیاطی ات !

که یکهو پیدایش شود ،

همه چی ردیف باشد و کار ها تمام ،

همین که بیایی استراحت کنی مچل به پر و بالت بپیچد که بیا ماشین بازی ،

بیا منچ بازی ، بیا بریم اتاقم ،

بعدِ کمی بگویند پاشو برویم خانه بچه ،

برای یک مسیر پنج ساعتِ سه ماشین عوض کرده باشی ،

هی از این اتوبوس به آن مینی بوس به آن سواری ،

بعد سرعتش که از 60 کیلومتر بیشتر شد تذکر داده باشی که چه خبر است بابا ،

آرام تر ، هر کی نداند فکر میکند دویست و پنجاه تا  میرود ،

آمده باشی ، خانه آقاجان باشی ، خسته باشی ، نتوانی بخوابی ،

هی حرف بزنی ، هی حرف بزنی برایشان ، آمده باشی خانه ،

همه کامنت ها را خوانده باشی ، خوابت نگیرد ،

هی بنویسی ، هی بنویسی ؛

ملاحظه ی خواننده را هم نفرمایی ، بعدش هم هی خسته باشی  *:)

ساعت نزدیکی های ِ هشت و نیم صبح ِ ، همین موقع دارم خواب میبینم ، که :

همین خونه ما ، با همین مختصات ، منتقل شده بود سمت غرب یه دریا ،

که هم امواج عمودی داشت ، هم افقی ،

 داشتم از پنجره بیرون ُ نگا میکردم دیدم ماما و بابا با یه سرعت غیر قابل وصف

دارن میدوئن چون موج ها یکی یکی داشتن قدرتمند تر می شدن

و به من که تو خونه تنها بودم اشاره میکردن که بدو بیا بریم ،

خلاصه منم باهاشون همراه شدم و الفرار ،

بابا تا گردن توی آب بود ،

ماما دستم ُ گرفته بود و داشتیم از دریا دور میشدیم که دیدم دو نوع موج زیر پاهامِ ،

یکی آبی بود و یکی ژله ای و بی رنگ ،

مامان گفت اون بی رنگِ امواج بادیِ اگه بهشون فکر کنی دریا تو رو سمت خودش میکشه

بعد نیس منم بچه حرف گوش کنی ام تموم اون مسیرُ به همین امواج بادی فکر کردم

و طفلی مامان هر 2 قدم که می رفتیم جلو 3 قدم میومد عقب

و منو میکشید با خودش که نرم سمت دریا :q

  تا اونجایی که بابا از ما جلو زد ، خلاصه ما از شر دریا و امواجش خلاص شدیم ،

رسیدیم سوریه ( داشته باش تو رو خدا ، هر جا جنگ و بدبختی ِ مام تبعید میشیم همونجا )

هر سه تعجب کرده بودیم که چرا الان اینجاییم !!

یه مینی بوس سفید و قرمز اونجا نگه داشته بود

و رو به روش پر بود از مادر های چادری و دختر های مانتویی

کنار اون مادر و دختر ها هم یه ایل ِ آواتار ِ گنده ی سربازای ِ ارتشی بود ،

با لباسای ِ اورجینال ِ ارتش و ...

خلاصه ما به عمق فاجعه پی بردیم و یه لحظه دیدم عـــَ !! بابا نیست ،

رفتم سمت مینی بوس و بابا بابا کردم که دیدم

یکی تو فاصله ی بین لاستیک ماشین و اون قسمت بالا خودش ُ جا ساز کرده و میگه

من میرم شمام بیاین ، اصن کفم برید که چه پدر خانواده دوست و صد البته شجاعی دارم من

حالا تو اون اوضاع گوشیش که تو جیب من بودُ دادم بهش و میگم :

موبایلت پیشت باشه با هم هماهنگ میکنیم کجا بریم !! *:)

بعد اومدیم اینور پیش مادرا و دخترا وایستادیم با ترس و لرز ،

سربازام مثل شمر ذی الجوشن زل زده بودن به ما ،

بعد یهو یه خط واحد نگه داشت و رفتیم که سوار شیم ،

تا ما رسیدم در بسته شد و رفتن ، من و مامان دو تایی موندیم و یه طایفه هرکول ،

یا امااام ! دیگه با ترس و لرز اومدیم اینور و با فاصله از سربازا وایستادیم سمت یه ساختمون

یکی از اون ترمیناتور ها ( سربازا ) که از قضا چش و چالمون رو در آورد

فرفره مو بود و  هی لبخند میزد

و گمونم از من مظلوم خوشش اومده بود (ملتُ برق میگیره ما رو ولت سنجِ ادیسون)

اومد سمتمون و گفت : چیه این نماز و خدا و پیغمبر ، همش الکیِ ،

مادر فرمودند : استغفرال.. ؛ بیا ، حالا خر بیار باقالی بار کن ،

چشای فرفره گرد شد و گفت : ها ؟؟ چی شنیدم ؟؟ مگه شما اعتقاد دارین ؟

و این حرفا بعد اومد سمت مامان که من جلو مامان وایستادم و فرفره چند قدم عقب تر رفت

با انگشت اشاره ش منُ به مامان نشون داد و گفت فقط به خاطر مهلا هیچی بهت نمیگم

حالا تو اون اوضاع مامان داره دعوا میکنه، اون از کجا اسم تو رو میدونه !

بعد که رفت اون سمت پیس پیس میکرد و من که برگشتم ببینم چی میخواد بگه

دیدم لبخندایِ خرکی میزنه و مثلا داره محبت میکنه ،

همچین چش غره ای رفتم برق از چشاش پرید ،

بعد که به کل از من نا امید شد عین این آتیش گرفته ها پاشد رفت سمت یه پارکینگ

و دو تا چیز خنجر مانند تو دستش داشت و به مامان اشاره میکرد که بره اونجا ،

منو میگی ، منی که به هیچ بشری التماس نکردم

همچین به فرفره خواهش و تمنا میکردم که نگو !!

در همان لحظات ، ساعت نه صبح شده بود و یهو با صدای ِ بلند ِ آیفون از خواب پریدم

و با یه حالت خیلی عصبانی رفتم سمت مامان و میگم :

حالا نمیشد این یه بارُ تقیه میکردی ؟

چار ساعت ِ دارم منتِ اون شترُ میکشم ،

فرفره ی ِ بــووق !

بابام که گذاشته بود رفته بود ، اخه چرا منو تو این موقعیت میذارین ؟

ناگاه متوجه ترکیدن اعضای خانواده شدیم :دی *:)

از همه ی درگیری های این روزها هم بگذرم ،

باز هنوز جای هیچ چیز خوب نشده ، از تمام شلوغی ها !

از پیدا نشدن فرفره مو و دم به دقیقه بازی در آوردن این قلب ِ دیووانه ،

از دو اتوبوس عوض کردن تا رسیدن به مقصد ،

از هر لحظه زخم خوردن ، از هر لحظه پشیمان شدن ، میبینی !

دیگر جای هیچ چیز خوب نمیشود ، نه جای نگاه های آدم ها ،

نه داد زدن هاشان ، نه تهدید هاشان ، نه جای اشک های من ،

نه جای حرف های نزده ام ، هیچ کدام خوبتر نمی شود ،

تنها و تنها ، فاصله میگیرم از این قوم انسان نما ،

که از آدمیت فقط خوردن و خوابیدن و حرف مفت زدن بلدند ، اصلا برند بمیرند همه شان ،

که توی هیچ کجای زندگی ام حتی به اندازه ی پشه هایی که شب ها نیشم میزنند

و مادر بزرگ میگوید پشه ها آدم های شیرین را دوست دارند ،

حتی به اندازه ی نیش کوچک همین پشه ها برایم ارزش ندارند ،

حتی به اندازه ی حرف های دلی که میگفت با آن پسرک که ریاضی می خواند مدارا کن !

حتی به اندازه ی دور شدن از دوستان دبستان ،

حتی برای 2 دقیقه فاصله ای که قرار است بین کلاس من و صدف باشد برایم ارزش ندارند ،

میبینی این آدم ها نه به اندازه ی اتفاق های خوب زندگی م ،

نه به اندازه ی تک تک این چند روز که خوب اشک ریختم ،

اندازه ی هیچ کدام ارزش ندارند ،

دیگر حرف از روشن فکری و ذهنی گشوده نیست ،

من دوست دارم همان احمق کوته فکری باشم  ،

که به جای روابط اجتماعی قوی اش دارد از آدم ها فرار میکند ،

بگذار بگویند جهان سومی است ، برایم مهم نیست ،

من با قابلمه روی سرم هم عکس میگیریم ، و تنها برای یک لحظه ؛ به آدمیت فکر میکنم !

به شرف ، به دوستی ، به دوست داشتن ،

اصلا بگذار همه بگویند دوور ورش داشته ،

بگذار بگویند از بعد فرفره مو دیوانه تر شده ،

بگذار پچ پچ کنند و بگویند خوشبحالش ،

بگذار باز صداشان بلند شود که "اون از اول شانس داشت ! " ،

اصلا به من چه که بعضی هاشان حسودند و بعضی ها خوب ِ جان ،

من ترجبح میدهم همان کوته فکر خسته ای باشم که

به جای جواب دادن به آدم هایی که ازشان زخم خورده ام بلاک و رجیکت شان کنم ،

بگذار بگویند عوض شده ، دیوانه تر شده ، مهم نیست !

حالا برای هدفی که پیش روست ، برای اثبات حق ،

برای تمامی آنچه دوستش دارم جنگیدن را بلد شده ام ،

آدم های کوکی زندگی ام بروید به سلامت ! من خدا را دارم *:)

+ شب باشد ، دیر وقت باشد ، سرد باشد ، ماه کامل نشده باشد ،

خسته باشی ، خوابت نگیرد ، صدای جیرجیرک ها بیاید ..

* دو تا چشم تیز بین داشته باشی ، تیر اندازی بلد باشی ؛

پلیس هم باشی ، مشکی هم بپوشی ، یگان ویژه باشی !

لب فندقی

چشم درشت

ابرو کمون

مینیاتوری !

از ترس و استرس اول سفر شروع شد ،

از اولین بار سه نفره مسافرت کردن ،

مسیر رفت با تمام دنگ و فنگش تو تاریکی ِ  4صبح خیلی خاص و دل نشین بود ،

یه سرمای مبهمی پیچیده بود لای ِ دنده هام ، انگار که منجمد شده باشم ،

با بالا اومدن آفتاب کم کم همه چیز عادی شد ،

آقای الف به استقبالمون اومده بود ،

خیلی خوشحال بود که بعد ِ مدت ها به خونه ی جدیدشون میرفتیم ،

خانم رِ در ُ برامون باز کرد ،

یه آرایش ملایم کرده بود و با لبخند ِ هیجان ناکی میزبان ِمون بود ،

ورود به خونه و لب خند بابت فضای سفید و آبی و بی نهایت ساده و شیک ِ خونشون

که یهو نگاهم گره خورد به یه کتابخونه ی بزرگ ، تقریبا سه متر ،

از سقف کل ِ دیوار تا پایین ، مثل اینکه تموم دنیا مال من بود ،

هنوز استراحت نکرده و آبی به صورت نزده ،

منی که از هر چی بگذرم از خوابم نمیگذرم ،

بی توجه به اشعه های خوابالویی که به سطح مژه هام منعکس می شد

رفتم سمت کتابخونه و اسم تموم کتاب ها و نویسنده هاشُ یه دید ِ کلی زدم ،

از هملت و ابله تا تاریخ قاجار و فرانسه و جهان و نمایش نامه های رسول یونان ،

از الفبای ِ ترکی ِ آذربایجان تا زبان ِ استانبول ،

حس خوبی سرتاسر مردمک ِ چشمام ُ رژه می رفت !

و دعوت شدنم به نوشتن یه داستان کوتاه ترکی از طرف آقای الف این حس ُ دو چندان کرد 

سفر میتونه حتی تا شعاع دو متریت حس ِ خوبی ساطر کنه به شرطی که خودت بخوای

دیدن شمعدونی های قدیمی ِ فیروزه ای و ساعتِ نقره ای

و سنجاقک های ِ مسی فضای مغازه ی قدیمی ِ محبوبم ُ سرشار از نوستالژی کرده بود

حتی اون تلفن های خیلی قدیمی که هم گوشی و هم دهنی دارن ،

یا اون سُـکان ِ خیلی بزرگ چوبی که یاد ِ کارتون ِ وایکینگ ها مینداختم ،

پُر بودن از اشعه های یونیزه کننده ی حس های ِ مزخرف و جایگزین کردن بی نهایت ِ مطلق ِ لب خند

کوزه ها و کاسه های ِ سفالی بوی ِ خونه ی قدیم آقا بزرگُ میداد ،

دلیلی برای استرس های این دو ماه اخیر نبود و خوب تونسته بودم برای چند روز هم که شده

مهارشون کنم که بعدا بابت اینکه سفر خوبم ُ خراب کردن غصه نخورم ،

دلیلی برای ناراحتی نبود ، فقط چند روز سفر ِ بدونِ بابا دست کم ارمغانش دلتنگی ِ !

اما در این موارد بنده سعی میکردم از تراس بزرگ خونه ی ِ آقای ِ الف و خانم رِ

به سمت پایین آویزون شم ،

که هم خون به مغز مبارک بره هم اینکه ، ارتفاعِ زیاد چند دقیقه از فکرم ُ به خودش مشغول کنه

شمام اگه سفر رفتین و خانم رِ نقاش بود ،

سعی کنین راجع به نقاشی هاش خیلی نظر بدین چون ریاضی دان های نقاش ،

شیفته یِ تحلیل ِ نموداری ان ..

+ دوستان دلتنگتان بودیم بسی ! *:)

خسته م ...

حالا این که قراره پس فردا راهی تبریز شم یه طرف قضیه س ،

دلتنگی و دوری از فرفره مو یه طرف دیگه ،

ولی شما هام طرف دیگه شین ،

دلم براتون تنگ که میشه یه طرف قضیه س ،

اینکه یه مدت نمیتونم بلاگ هاتون ُ بخونم یه طرف دیگه !

حالا تو این اوضاع و اون تنهایی ...

کاش میشد بقچه تون کرد و بُرد ،

کاش اصلا شماره هاتون ُ داشتم ، یا دست کم اونجا بودین ، هعععی !!

 + همه سعی مُ کردم که تو این یه ساعت به همه سر بزنم ،

  چند روزی سفرم ،

برمیگردم و امیدوارم با لب خند های ِ کش دار تری بنویسم *:)

بعد تر نوشت _ حبیب نوشته است : سلام مهسا خوبی ؟! 

اصلا فکرحرف مردم را نکن چون کسی نمیفهمه تو از من بزرگتری ..

 یعنی پوکیدم از خنده ؛ کجا میخواستی کامنت بذاری برادر !؟

مهسا !!! بزرگتر !!! کلا هلاک ِ دلداری دادنتم *:))

یکی باید باشه ، وقتی که ناراحتی زل بزنه تو چشات و بگه :

تو چرا انقد خُلی ، چرا انقد الکی خوشی های ِ با هم بودنمون ُ خراب میکنی ؟

 یکی باید باشه ، وقتی که میترسی ، بلند شه و بازوهاش ُ نشون بده و بگه نگا

  واسه خودم بادی بیلدینگی َم ، میزنم تو دهن مشکلات ،

یکی باید باشه که انقد اعتمادش به خودش زیاد باشه

که هر وقت حرف میزنه چشماش برق بزنه و همه رو مجذوب کنه

و تو ، دلت قنچ بره براش ،

یکی باید باشه که وقتی میخنده تمام دنیا مال من باشه !

یکی باید باشه که بعد هر قطره اشکم ب اندازه ی عمر منو بخندونه !

 یکی باید باشه که وقتی یه دختر ِ هی میخواد تورش کنه برگرده و بهت بگه :

بذار خوش باشه ، من یه تار موی ِ تورُ با یه میلیارد تا ازینا عوض نمیکنم اصلا !

 یکی باید باشه که وقتی بی حوصله ای زنگ بزنه و بگه :

سر کوچتونم ، نه نمیاری تو حرفم ، زود تند سریع بیا بریم دور دور

و فوری قطع کنه که مخالفتت رو نتونی بگی ،

 یکی باید باشه که دستامو سفت بگیره بدون اینکه ب چشمام نگاه کنه

بگه تو ک نمیدونی من چقد دوست دارم!

یکی باید باشه که وقتی خیره شدم ب نقطه های دور بی هوا منو بغل کنه

و بگه یا میگی ب چی فک میکردی یا همین جا اینقد قلقلکت میدم ک ب حرف بیای!

یکی باید باشه که عاشق تئاتر و موسیقی باشه ،

تو اتاقش یه کتابخونه ی بزرگ داشته باشه و هر بار برات یه کتاب جدید بیاره ،

یکی باید باشه که صداش خوب باشه و سلطان قلب های ِ عارف ُ بلند بلند واست بخونه

 یکی باید باشه که وقتی حرف میزنه تمام جهان توی گوش های من ب سکوت فرو میزه

و من میشم تمم دنیا و مجذوبش میشم

 یکی باید باشه که بهت بگه یه کادوی ِ شیک و مجلسی واست گرفتم

و وقتی پرسیدی چیه ؟ خیلی جدی بگه : لوآشک ،

یکی باید باشه که وقتی بهش گفتی زن همسایه بهم چپ نگاه کرد بگه

: زن همسایه خیلی غلط کرد ،

یکی باید باشه که هر وقت گفتی میخوام برم بیرون ،

حتی تعداد قدم هات ُ ازت بپرسه و بگه : سرت پایین ، زود میری زود برمیگردی ،

هر کی مزاحمت شد مختصاتش ُ بده جنازش ُ تحویل بگیر ،

یکی باید باشه که وقتی عصبانی ای بشینه و پا به پات به دنیا فحش بده ،

یکی باید باشه که هر شب منو با صداش با حرفاش با لبخنداش با شب بخیر هاش خواب کنه

یکی باید باشه که وقتی زنگ میزنه و من با صدای خواب آلود جواب میدم

میگه تو زیبا ترین زن دنیایی پاشو ک ظهره

 یکی باید باشه که وقتی ناراحتش کردی دو دقیقه بعد خودش بهت زنگ بزنه

و با بغض بگه که تو این دو دقیقه یه دنیا از نبودنت اذیت شده و

بعد آروم بگه که : "دوستت دارم " و بعد اشکاش بریزه و تو آرومش کنی ،

 یکی باید باشه که بوی ِ عطرش بپیچه تو هر جایی که پا میذاره ،

که بوی ِ عطرش ُ خوب بشناسی ،

یکی باید باشه که خودش ُ لوس کنه برات و هی بگه : خانووم فدایی داری ؟

یکی باید باشه که کم نیاره ،

که وقتی بهش میگی : خجالت بکش مرد ِ گنده ، این خل بازیا چیه آخه ؟

در جوابت بگه : اختیار دارین ، دارم درس پس میدم خدمتتون ،

یکی باید باشه که همیشه دلش برام تنگه

ک همیشه دلم براش تنگه!

یکی باید باشه که دستاش ُ وا کنه سمت آسمون و هی به خدا بگه شکرت ،

شکرت که یکی از فرشته هات ُ دادی به من *:)

 این یکی باید باشه که باشه !

خوشبختی ازم فرار نمیکنه *:)

توهّمـآت ِ فانتزی نوشت : اون یه نفر کسی نیست جز ؛ ایمــــــآن *:)

خلاصه شده ای در نقطه ،

در سکوت ،

با شاعرانه های نــآرنجی هم ،  نمی توان تو را سرود

+ به گذشته مبتلا شدم ..

* گوش کنید

صبح خیلی زود ، از من ؛ هزار کلاغ مشکی ، بیرون می روند ،

خسته می شوند ، سرما میخورند ، گلوشان باد می کنند ، زخمی می شوند ،

گریه می کنند و دوباره به من بر میگردند ..

شب تا دیر وقت ، هزار موریانه یِ عاصی ، تمام دلخوشی هایم ،

لب خند هایم ، تمام ِ تمامیت مرا تا پاسی از شب می جوند ..

گاه و بی گاه ، هزار نورون عصبی و بازنده از سر تا سر سطح قلبم پیام درد می گیرند ،

تفسیر می کنند ، پاسخ می دهند ، کُشتی میگیرند ..

عصر ها ، هزار اسب ِ وحشی در من یورتمه می روند ، سرکش می شوند ، تخریب می کنند ،

مچ ِ پاشان در می رود ، ساکت می شوند ..

بین ِ روز ، یک موجود عصیان گر ناشناس ،

با من تمام مسیر کله شقی و دیووانگی را طی می کند ،

و با ترس بقیه مسیر را انصراف می دهد ..

شب به شب یک آهنگ ، تمام موجودیت ِ مرا رژه می رود ، سرد می شود ،

یخ می زند ، حجم وسیعی از بودنم را اشغال می کند ، خودم می شود ..

+ همین آهنگ

حال و هوایم خوب نبود ،

دردِ فرفریم باز لا به لای ِ سلول های ِ قلب ِ تپنده ام جا خوش کرده بود ،

درست پشت قلبم تا کنار دنده های سمت ِ چپم تیر می کشید ،

بلند بلند نفس عمیق میکشیدم و مدام تظاهر میکردم که خوبم ،

که چیزیم نیست ، بغض و درد امانم را بریده بود

و مجبور بودم همه ش را توی ِ خودم چال کنم که اعضای این خانه خیلی نگران نشوند ..

شبش را خانه نبودم ، رفتم آنجا ، چند نفری توی هال ِ بزرگشان خوابیده بودیم ،

کنار ِ من یکی از آن ها بود ، او هم مهمان بود ، اصلا همه مان مهمان بودیم ،

تسبیح دستش بود و مدام ذکر میگفت ، دماغش را می کشید

و من در تاریکی دیدم که با پشت دست صورتش را پاک میکرد ..

پرسیدم : گریه میکنی ؟ ، گفت : دلشوره داره خفه م میکنه ، دارم سکته میکنم ..

دوباره شروع کرد به ذکر گفتن ، ساکت بودم ..

لامپ ها روشن شد ، یکی دیگر با گوشی اش هی شماره میگرفت ،

هی بوق می زد ، کسی جواب نمیداد ، با تلفن خانه گرفت ، جواب نمیداد ،

بد و بیراه بارش میکرد و میگفت بگویید  بیاید خانه ،

یکی دیگر صدایش بلند شد که : دست بردارید از این حکومت نظامی ، با نامزدش رفته بیرون ..

و دوباره شنیدم که مرد میانسال میگوید : این خونه قانون داره ،

خوش ندارم کسی دیر تر از من و دیر تر از ساعت نه شب خونه باشه !

یک "پوووووف" بلند میگویم و به نشانه ی بیخیالی ،

یا اصلا اینکه همه چی درست میشه غلت میخورم سمت چپم ،

باز وز وز میکند ، می گوید : استرس دارم ، خیلی ، دوباره دماغش را می کشد ،

تسبیح را یک بار دیگر دور میکند و هی میگوید : یه چیزی بگو آروم شم ، یه چیزی بگو ، آرومم کن

میگویم : لابد ترسیدی ، نگران نباش ، درست میشه !

آن یکی که بالاتر از ما روی ِ فرش ِ ابریشمی ِ محبوبش خوابیده ،

چهار دست و پا می آید سمت ِ ما ، موهای فِرَش عین ِ دم ِ گوسفند جمع شده بالای سرش !

نگاه میکند به من ، میگوید : استرس نداری ؟ ، سرم را به نشانه نه تکان میدهم ،

یک خوشبحالت می شنوم و میبینم که انگار من با آن دو همدرد نیستم ،

مینشینند و میگویند که یک هو از خواب پریده اند

و وحشت زده شده اند که چرا لامپ ها یک باره روشن شد !

باز از من میپرسند : تو از خواب نپریدی ؟ ، می گویم : بیدار بودم !

رو به سمت ِ یکیش میکنم و میگویم دکتر جان ِ مملکت ،

تو که یک عمر سرت لا به لای درس های مزخرف ریاضی و جزوه های مترویدت بوده

با یک حساب کتاب سر انگشتی میتوانی متوجه شوی که ما فوقش

نُه را اگر ضربدر انگشتان دستمان بکنیم عمر داریم !

پس الکی غصه نخور که وای کی دیر اومد کی زود ؟

غصه نخور که توی این خانه دیکتاتوری ِ پدر ِ گرامتان زبان زد ِ اعضاست ،

در را باز میکند ، آمده ،

و انگار عاصی است از دست سخت گیری های پدر ِ شدیدا دوست داشتنی اش ..

می رود اتاق و در را میبندد !

هیچ کدام دیگر اضطراب ندارند و می روند که بخوابند ،

از من میپرسند : بهتری ؟ ، میگویم : حالا که فکرشُ میکنم بهترم *:)

+ شدیدا قدر پــدر ِ مهربانم را باید بدانم ...

یه چیزی جا مونده ، تو ذهن این تقویم کذایی

کجا بود روز اومدنت ؟ کجایِ این بی انتهایی ؟

تو که رفتی و باز قلبت جا مونده این خونه

بیا بردار خاطراتت رو ، بیا برگرد تو دیوونه

یکی اینجا هنوز هر شب به یاد تو میره دریا

یکی اینجا هنوز هر صبح به عشق تو میره رویا

ببین برگشتن آسون نیست ، ولی برگرد به آغوشم

فراموش کردنت سخته ، نکن حتی فراموشم

رفیق نیمه راهی تو ، توو این بیراهه ی تقدیر

یکی جون میده این اطراف ، بگیر دستاشو با تدبیر

کجای عشق تو شک کرد ؟ به این چشمای نمناکم ؟

چی شد سهم منم این شد ؟ سقوط عشقمون کم کم

همه فکرامو پس دادم،به آقایی که اونور بود

تو این جورچین ِ عقل و عشق باید یاد ِ تو هم می بود

بیا بارون زده اینجا ، بیا طوفان ترین دریا

بیا و بگذر باز از من ، بیا برگرد همین فردا

ببین سخت می گذره بی تو ! ببین بی تو چه دلگیرم

بیا دلتنگی امواج که من بی تو زمین گیرم ..

یک روزهایی با تمام برنامه ریزی های ریز و درشتش را یادت می رود ،

بعد می نشینی و تحلیل میکنی که چه شد و چه اتفاقی افتاد که این شد ،

اما خب بعد از اینکه یادت می آید کلی خوشحال می شوی

که هنوز توی ِ فراموشکار خیلی خیلی هم دیر نکرده ای ..

بعد باید بشینی و با خودت فکر کنی

که صدف ، خواهر ِ 10 ساله ات را چقدر دوست داری ،

بشینی و تمام خاطراتتان را در همه جا با خودت مرور کنی ،

تند تند حرف ِ دیروزش را مرور کنی که " تو حرم به نیتت نماز خوندم " ،

 بعد باز به انتخاب خودت افتخار کنی

و بدانی که این دخترک رنگ همان پری نارنجی های دنیای توست ،

کلی برای ِ یک سال بزرگتر شدنش ذوق کنی

و سراسر وجودت پر شود از خرداد های دم کرده و شیک ِ   بودنش ،

حالا از تمام این ها هم که بگذری ،

می شود یک خاطره ی خوش ، لا به لای افکار ِ متورم ِ فکرت ،

که تو روزی نقاشی اش را کشیدی که غرق شده بود در شهر خدا و حرم ..

بودنت به وسعت ِ ثانیه های خوب لبخند هایت ،

بودنت به اندازه ی واژه واژه های دوست داشتنی ات ،

بودنت به انتهای ِ مهربانیت مبارک ، مبارک دختر شکوفه و پرتقالی ِ من ..  *:)

بودنمـــآن با همدیگه را عـــآشق هستم ، میفهمی ؟! عـــآشق ...

+ نقاشی ما دو تـــآ  کفتر ِ عــآشق ! خخخ *:) (:*

چقدر ممنون باشم ازش به خاطر همه ی این روزهایی که کنارم بود ؟

به خاطر تموم خوبی هاش؟

 به خاطر تموم وقتایی که از دلتنگی به خودم میپیچیدم

و صدای خنده هاش دلتنگی هام ُ میشست و جلو آفتاب پهن میکرد !

چقدر ممنون باشم ازش به خاطر تموم روحیه ای که داشت و به من تزریق میکرد !

به خاطر تموم شاکی شدن هاش ، غر زدن هاش به فرفره مو ،

به خاطر تموم "شکلات تخته ای سیاه " گفتن هاش ..

چقدر ممنون باشم ؟

این که مغروری و کم پیش میاد بهم بگی " دوست دارم " ،

اینکه چشات موج داره ،

اینکه خیلی محکم وایستادی ،

اینکه میگی استخاره خوب در اومده مهلا درداشُ داد نمیزنه ،

اینکه قرمـــز یکی از رنگ های مورد علاقه ت ِ ،

اینکه بهم میگی دیوونه ،

همین که با لوس بازی های من قهقهه میزنی ،

همین که غرهای ِ زیادم ُ گوش میدی ،

همین که جا نمیزنی تو دوست داشتنمون ،

همین که خوب بودی برام و خوب نبودم واست ،

همین که روز به روز دارم برات شکل یه قلب گُنده میشم ،

این که با خوشی های من میخندی و بابت درد هام غم میپیچه بین صدات ،

اینکه بهم میگی : از تبار باران ، شاد و شنگول ِ قبلی باش ،

اینکه میدونی من از  لب خندک *:) خوشم میاد ،

اینکه وقتی ناراحتی باید سکوت کنم ،

اینکه منطقی ای و کلی ازت یاد گرفتم که خوب باشم ،

همین که منُ ساده دوست داری ، ساده یِ ساده !

همین که میدونم هستی ،

همین که میگی ببینم روی ِ اسید تو حلقُ کم میکنی ،

همین که بهم میگی باید خودتُ ثابت کنی ، همین که ...

میبینی ، واسه دوست داشتنت هزار تا دلیل دارم *:)

یه وقتایی درک کردم با همه وجودم که دعاهای ِ بقیه چقدر موثره تو اتفاق ِ پیش ِ رو ..

دعا کنید که بشه ، از ته ِ دل دعا کنید  .. *:)

فرقی به حالشان نمی کند ،

چشم های بادامی شان را میگردانند سمت او ،

که جنسیتش ، که دختر بودنش را یدک می کشد !

و بلند می گویند : تو مسئولی ، تو باید حواست باشد ، تو باید اشک بریزی ..

و چه میدانند آن دخترک هر شب با ماه اعتکاف می کند !

توی هر جای دنیا تمام دخترکان درد نامشان را یدک می کشند ،

تا یک سری آدم بی خود بیایند بشوند سوهان روحشان ،

تا به بهانه صیقل دادن ، بیشتر تراش تراش کنند لبه های ِ زخمی بودنشان را !

اصلا کدام شان می دانند این حوا های ِ زمینی شانه هایشان چقدر زخم برداشته ؟

چه می دانند که تمامی شان منتظر مالکیت یک جفت دست هستند ، یک جفت چشم ،

یک جفت شانه ؛ تا همیشه در آغوش ِ امن ِ مالکشان آرام بگیرند ، برایش بخندند !

هیچ کس عمق ِ عاشق بودن ِ دخترکان را نخواهد فهمید ،

عمق ِ کوبنده بودن درد هایشان را ،

هیچ کس ؛ حتی شوالیه ی ِ قهرمان ِ روزهای ِ دور دستشان ..

روی سرامیک های سرد زاویه ی شرقی خانه دراز می کشم ،

سرمایش تا خود ِ مغز استخوانم نفوذ می کند ،

نزدیکی صبح است ، صدای کبوتر ها توی ِ حیاط میپیچد ،

سمفونی خوبی شده با نت هایی کاملا طبیعی ،

باد ملایمی از لا به لای تور ِ سیمی پنجره جا خوش می کند لای موهایم ،

به هم میریزدَش ، آشفته می شوند ..

خودم را کش و قوس می دهم و یک نفس عمیق میشکم ،

بوی ِ آلوچه های پهن شده جلوی آفتاب که با مسیر باد از حیاط آمده می پیچد توی ریه هایم ،

بوی ترش و شیرین آلوچه های آفتاب زده ، می روم تا نگاهشان کنم ؛

لب خند میزنم ، آفتاب سوخته و چروکیده شده اند ، یک برنزه ی کامل ..

آسمان صاف و آبی ست ، خبری از توده ابر های پفکی سفید هم نیست ،

توی قاب پنجره چند کبوتر تیره به دنبال ِ هم ؛ ریتم خاصی از بال زدن را تکرار می کنند ،

فرودشان روی پشت بام همسایه هاست !

یک بار دیگر بوی آلوچه های ِ ترش را نفس می کشم ؛

تلفن زنگ می خورد ، جواب می دهم ، از ما دورند ، دلم برایشان تنگ شده ،

هنوز مثل بچه گی "شین" را خوب تلفظ نمی کنم ،

بعد از تمام شدن مکالمه لب خند می زنم ،

توی ِ آسمان رد سفید یک موشک جا مانده ،

از همان هایی که در آرزوهای ِ کودکی من هدایت گرَش بودم ..

+ وقتی ساکت می شوم یعنی که خوب نیستم ،

وقتی کم حرف می شوم یعنی خوب نیستم !

و وقتی توی پست ها لب خند میزنم یعنی حال من خوب است ،

یعنی همه تان را دوست دارم *:)

1.مامانش واسش ماکارونی پیچ پیچی گذاشته ، اومده گفته :

اوووع ، شبیهه ِ مهلا فیر فیری ِ _ (فر فری) !

2 . تو ویترین ازین عروسک مو فرفریا دیده ، به مامانش گفته : بریم یدونه مهلا فیر فیری بخریم ؟

+ خب میشه عاشق این مَچَل نشد ؟ اصلا میشه درست ِ قورتش نداد ؟!

چشماش ُ باز میکنه ، در به در دنبال خودش میگرده ، پیداش نمی کنه !

چشماش ُ می بنده ..

متنفرم ، از وقتایی که لـِه می شم ..

اگه یه موقع این بلاگ به طور کل حذف شد ،

و سر و کله نویسنده ش دیگه پیدا نشد ، تعجب نکنین !

+ قبلا گفتم که یهو شک نشه برای خواننده های ِ خرزوخــآنی ! *:)

از رو صندلی بلند می شه ، عصاش ُ بر میداره ، میره سمت در ِ ورودی !

هنوز هم رسمی و م غ رور و مودب ِ ،

دسمال گردن ِ مشکی ش با پیرهن ِ سفیدش جفت و جور ِ ،

کفش هاش مطابق معمول واکس زده س !

دستاش می لرزه ، استرس خاصی داره تو رگ هاش رسوب میکنه ..

هنوز نمیدونه بعد ِ این همه سال قراره چه واکنشی داشته باشه ، از کجا حرف زدن ُ شروع کنه !

تصمیم میگیره فکر نکنه و بذاره همه چی با روال ِ عادی جلو بره ..

در میزنه ، یکم منتظر می مونه تا اینکه یه خانم میانسالی درُ باز می کنه ،

چهره اش شکسته شده ، تمام قد مشکی پوشیده ،

یه گوشه از موهای ِ شرابی ش هم بیرونه ، یکم چاق تر شده ،

انگشتاش همون بلندی ِ سابق رو داره ، یه سلام ریز میده و میگه : بفرمائید .. ،

وارد خونه میشه ، با دقت به همه جا نگاه میکنه ، همون خونه ی قدیمی و ساده ،

همه جا پر از وسایل ِ چوبی ِ ، هیچ چیز تغییر نکرده ، حتی مدل ِ چیدمان ،

یه "که اینطور" ِ بلند میگه و میشینه رو کاناپه ی خاکستری ،

پای ِ استخونیش ُ میندازه رو پای ِ دیگه ش و منتظر می مونه تا میزبان با چایی ازش پذیرایی کنه !

بعد اینکه چاییش ُ میل میکنه میگه : بعد از رفتنم چی کشیدی ؟!

خانم ِ اشاره میکنه به چوب رختی ِ پشت سرش !

مرد نگاش ُ بر میگردونه و می بینه کت و شلوار ِ قهوه ای ِ جوونیش ،

با همون کلاه ِ پهلوی ، دست نخورده قاب شده تو خاطره های زن ِش ..

بغض میکنه ، سرش ُ میندازه پایینُ  سعی میکنه گرامافون ِ کناری شُ راه بندازه ،

صدای بنان تو خونه میپیچه :

بـــــــاز ، ای الـــــهه ی نــــــــاز

با غــــــــم مـــــــــن بســـــــاز ..

یه وقتایی نفس کم میارم واسه کشیدن ِ ت ،

یه وقتایی چشم کم میارم واسه دیدنت ،

حتی شده زبون کم میارم واسه گفتنت ،

گوش هامم کم آوردن واسه شنیدنت ،

اما خوبیش این ِ کلمه ها سیر نمی شن از نوشتنت !

اصلن معلوم نیست کنارم نشسته باشی و لب خند بزنی ، یا اینکه دور تر ها برام دست تکون بدی !

ولی این معلومه که صدام واضح می رسه تا اونجا ،

اینکه این همه امواج رادیوئی قدرت ِ صدامو کمتر نمیکنه ، فرکانسش پایین نمیاد ،

خوبیش این ِ که یونوسفر ؛ سلول های ِ ذوق زده ی صدامو یونیزه نمیکنه ، نع ؟!

تو که گوش میکنی حرفام ُ ، اما صدات به گوشم نمی رسه گاهی !

اشکال نداره ، جودی ابوت هم یه عمر واسه بابا لنگ درازش نوشت ؛

بدون ِ اینکه جواب بگیره ، اما ته ِ ته ش عاشقش شد !

بگذریم از اینکه از ثانیه ی اول عاشقی ُ بهمون یاد دادی ..

اما عاشق خوبی نبودم برات ! نع ؟

همین که حس میکنم تک تک جواب هات یه لبخند ِ گُنده می شه رو بال ِ پروانه های نآرنجی کُلی ِ !

اصلا همین که حس میکنم وقتی با من حرف میزنی بابت تموم غرغرام لب خند میزنی بَسَمه !

همین که به کناری هات میگی این بنده م جز نق نق چیزی به عمرش یاد نگرفته یه دنیاس !!

فقط قربونت برم آخر بحثامون که من قهر میکنم و میگم "نخواستیم بابا ، اصن ما رفتیم" به دل نگیری ها ،

من همش اینطوری ام ، خودت که خوب می دونی ، نع ؟

این همه حرف زدم که آخرش بگم اوچیکتم خدا جون *:)

+با یــآری ِ عــآطی قاطــی

جیب هایت بوی باروت می دهند ،

و ماشه ات شقیقه ی نبضی را اشاره می رود !

اینجا که جنگ نیست ،

تنها پلاک ها خط به خط شده

و ترانه ها مفقود الاثر

حتی شاعر ها خط به خط سرودنت را کم می آورند ..

از همه ی این روزها که بگذریم ، حال من خوب است ،

از همان خوب های دروغکــی ..

مهم نیست ، بگذریم ، بالاخره هر ناخوشی روزی خوب می شود دیگر ،

من هم همینطور ، باز می روم گوشه اتاق و مدادم را تراش میکنم

و دوباره شروع میکنم به نوشتن از قلب های آدم های زندگیم ،

می دانم همین روزهای خوب تمام نآرنجی ها از سر انگشتانم جاری می شود

و من همان شنل قرمزی ای خواهم شد که گرگ ِ بی صفت ِ شوم نامی به اسم زنده گی را از پا در می آورد ،

برای روزهای خوب از همین حالا دست تکان می دهم ، لبخند می زنم .. *:)

+ برای شنیدن اینجا را کلیک کنید .. *:)

خدای ِ خوب ،

دیگه اخم نکن الکی ، قبول کن که لازم ِ !

ضرر هم نداره ، هیچ چیمم نمیشه *:)

فقط بذار این چند روز ُ با بغض بترکونم ...

آخه تو چی میدونی از دلتنگی ؟! از ساعت ِ کلاسای ِ کانون ؟!

مچکرم *:)

حدود ساعت یک بامدادِ ، خاموشی دادم به خودم ،

از بین این همه تاریکی رنگ روشن آسمون خیره کننده س ،

نگاه که میکنم میبینم قرص ماه کامل شده یا شاید یکمی مونده به کامل شدن ،

چشم به ماه می دوزم !

به اون رنگ مات و مه آلود ِ نقره ای ِ اطرافش ..

منظره ی قشنگی ِ ، حداقل برای من که دلم دلخوشی های کوچیک می خواد ..

باتری گوشی ِ عاطی رُ نگا میکنم ، یکی شارژ داره !

منصرف گوش کردن پلی لیست می شم ..

خود ِ زندگی ِ این روزهام دست ِ کمی از یه پلی لیست دراماتیک نداره ،

شده شبیه ِ قصه ی های تراژدی مضحک ..

به دنیام می خندم ، به اینکه خودم باید رویاهامُ خفه کنم !

هیچ چیزی برام اهمیت سابق رُ نداره ..

چشمم ُ از آسمون بر میدارم ، به خیلی چیزا فکر میکنم ،

دونه دونه اشکام میریزه ، سعی میکنم مهارشون کنم اما نمیشه ، بیشتر می شه !

مدام به خودم میگم : دخترک یادت نرفته که ، ناراحتی ، گریه و حتی بغض برات سم ِ ..

ته ِ این حرف ها یه به درک میگم و دیگه حواسم به کنترل اشکام نیست ..

نمی خوام صدام ُ کسی بشنوه ، سرمو فشار میدم تو پهنای بالش

و فقط لرزیدن شدید شونه هام ُ حس میکنم ..

شروع میشه ، سیاهی رفتن چشمام و سرگیجه های شدید ،

درد قلبم که باز به خاطر زیاد شدن ِ بغض کوفتیش ِ !

دردش که زیاد بشه می زنه قفسه سینه م ،

نفسم بند میاد ، نمی تونم منظم نفس بکشم ،

ضربان قلبم نامنظم می زنه و یه درد ِ خاصی میپیچه تو استخوون های جناغم !

باز یاد حرفش می افتم : استرس ، ناراحتی ، گریه و حتی بغض برات سم ِ ..

باز یه به درک دیگه میگم و همش تکرار می کنم که اون دکتر ِ چه میفهمید بغض یعنی چی ،

چه میفهمید گریه یعنی چی که بدون تخفیف منع ِ شون کرد ..

نمی تونم به پهلو بخوابم ، به شکم هم همینطور !

به پشت میخوابم تا درد لعنتیش ُ کمتر حس کنم ،

پاهامو از زانو جمع میکنم و دستامو محکم میپیچونم دور ِ دلم ،

شبیه ِ یه توده سلول ِ جذام گرفته شدم ..

حدود ساعت سه بامداد ِ ، خواب میپیچه لای چشمای خسته م ،

مژه های خیسم پایین میاد و یک شب ِ می میرم  ..