تا کجا می‌توانم ادامه بدهم؟ تا کِی ؟

 94 برای من یک میدان مین بود ..

درست و دقیق یک میدان مین

تمام روزهایش را لحظه هایش را داشتم از روی خمپاره ها

و مین ها با احتیاط رد میشدم تا برسم به ان ور میدان که زنده برسم ..

حالا فرض کنید در این میدان پر از مین پر از خاک و دود با افتاب سوزان نچسبش

یک جوانه ببینی آن وسط .. یک جوانه ی سبز و تازه که پر است از حس زندگی

با انگشتانم تن جوانه را لمس کردم بوییدم و با اشک هایم حتی ب او آب دادم تا زنده بماند

جوانه پر بود از حس زندگی از حس نترسیدن ، ادامه دادن

من باید از میدان مین زنده خارج میشدم و جوانه ریشه در خاک داشت

همین شد ک نه من شازده کوچولو شدم و نه او گلم که هوایش را داشته باشم

پس رهایش کردم و رفتم ..

حالا من از میدان مین زنده خارج شده ام ولی تمام تنم پر است از زخم و ترکش

و در تمام مدت این سفر یک انـآر خوش رنگ توی دستانم بود

و حالا عطرش را استشمام میکنم ..

چقدر برای همه گفتم ایمآن بیاورید به "میگذرد " 

  چقدر برای همه یواشکی خواندم که " زمین هر شبانه روز یکبار میچرخد " 

چقدر خواندم و خودم و دیگران را دلداری دادم که

"دائما یکسان نماند حال دوران" ، آه اصلا نمیدانید چقدر ..

اما حالا شما بگویید چه کار کنم که تمام حرفهایم را پس بگیرم ؟

که نگذرد ؟ که زمین همینجایی که هست بماند

و دیگر نچرخد که اتفاقا یکسان بماند حال دوران ..

آه ترس لعنتی .. ترس از دست دادن لعنتی ..

چقدر حال عکس خوب است ،

چقدر غمگین است که این عکس تا این اندازه برایمان غریب است

که مینشینم و پنج دقیقه به آن خیره میشویم

چقدر غمگین است که کشورمان انقدر عشق زده است

چقدر غمگین است که عشق را در پستوی خانه باید پنهان کرد ..

+ من یک لحظه خودمو جای همون خانم چادریه فرض کردم ..

نگاهی که هزار مفهوم داره .. من مطمئنم اونم ته ِ دلش یه لبخند کش دار می زنه

دوست داشتن و لبخند همه رو شوق زده می کنه

یک روز هم که یادم می آید چند وقت پیش بود و چقدر ناامید بودم

و چقدر دنیا برایم تمام شده بود و چقدر حوصله گرداندن روزهایم را نداشتم

و قرص هایی را مصرف میکردم که عوارض خواب آلودگی داشتند ؛

تمام زندگی ام را بسته بندی کردم و همراه یک نامه کوتاه تحویلش دادم

و قبل از امضا برایش نوشتم : امیدوارم نا امیدم نکنی ، نکرد !

همه چیز را درست جایی گذاشت که باید . شبیه معجزه بود. 

قرار بود برای باران دعا کنم ، همراه خودم چتر را بردم برای همین هم باران شروع کرد به باریدن

وقتی هنوز داشتم دعا میخواندم ..

+ تعطیلات نوروز خود را

بدون فامیل دور و دارودسته آقای مجری چگونه می گذرانید!؟

 میخوام بدونم اون آدمی که اومد مهران مدیری رو با صدا وسیما آشتی داد کی بود !؟

بیاد خودشُ معرفی کنی قول میدم کاریش نداشته باشم »_«*

اين بَره شيرين
كه فروردين نام اوست
ديدم چگونه دو  او را حمل می‌كنند
و بيرون خانه ما می‌گذارند
اين بره شيرين
كه دور دهانش نور رسته است
و مثل چراغ‌های دريائی
بَع‌ بَع در گلويش برق می‌زند ..
راه می‌رود
و فصل‌ها صف كشيده به دنبالش می‌دوند
اين بره
كه چشمانش سبز
كفلش سفيد
كف پايش قرمز است..

..شمس لنگرودی..

پ.ن : نوروز من همین امروز شروع شد.خب آخر یکی هم باید باشد تا روزهای بعدی عید را تبریک بگوید.طفلکی ها تنها نمانند یک وقت..
بهارتان سَبز باشد..آرزوهایتان 366 رنگ..و خدا خیرتان را در خواسته دلتان قرار دهد

می بینی؟

شب شد و تو نیامدی ،

سبزه هایم قد کشیدند و تو نیامدی ،

سیزدهم فروردین نود و چهار هم رسید و تو نیامدی ،

خودت بگو چند گره باید بزنم تا بیایی؟

شاید خرافات ها تو را از رویاهایم به واقعیت هایم بیاورد

جناب ِ "تو" !

این روزها که نیستی مجبورم خودم را جوری مشغول کنم .

عید است و داریوش فرهنگ از همه ی خانواده اش می گوید ؛

سیروس مقدّم همه ی خانواده ی معمولی را به سفر فرستاده است ؛

همه ی خانواده ی پریان ِ مرضیّه برومند به دنبال اجرای وصیت نامه ی بی بی شان هستند .

گفتم من هم از تو بگویم و همه ی خانواده مان ، آن هم فقط با یک تصویر .

.یادش بخیر

حال و هوای این روزهای آخر اسفند همیشه خوب بود، انگار دل آدم‌ها بهاری می‌شد. هرسال این موقع یک حس عجیبی داشتم، یک حس خوب، حس نرفتن به مدرسه، در کنار یک دورهمی حسابی با خانواده، هرچند که خیلی اجتماعی هم نبودم.

اما نمی‌دانم چه شد که هر چه بزرگتر شدم، سال نو کهنه‌تر شد، انگار او هم با من بزرگ شد، او هم با من دغدغه‌هایش عوض شد، دیگر بچه نبود تا دلش برای یک ماهی قرمز تنها بسوزد و سر مادرش را بخورد تا حتما دو تا ماهی بخرد.

دیگر آن‌قدر شوق و ذوق نداشت که جعبه آبرنگ بردارد و تخم مرغ رنگ بزند. دیگر خریدهای دم عید خوشحالش نمی‌کند، شرمنده‌اش می‌کند آخر قبلا بچه بود و به قیمت‌ها کاری نداشت.

انگار که دل بهارم با دل من شکست. انگار که او هم گم شد وسط روزمرگی‌های زندگی. انگار او هم از یک جایی به بعد قید احساس و اعتقادش را زد. دیگر خیلی وقت است که سال نو یک اتفاق تازه نیست، یک بدعت تکراری است.

ولی با همه این‌ها باز هم خدا را شکر. خدا را شکر به خاطر بودنم، به خاطر بودن کسانی که بودن‌شان، یعنی بودن من. به خاطر همه چیزهایی که می‌توانم در سال جدید داشته باشم، همه موفقیت‌ها، همه آرزوهایی که امیدوارم یک روزی برایم خاطره شوند. به خاطر آینده‌ای که از دل این سال‌های جدید تکراری بیرون می‌آید.

پس باز هم خدا را شکر که این سال کهنه، نو می‌شود و با نو شدنش، روی خاطرات تلخ‌مان غبار فراموشی می‌پاشد.

امیدوارم که این سال مثل سال‌های قبل‌مان نباشد.

همین.

روز دیگر دیر است...

من میخواهم همین لحظه اول سال سبزه ها را گره بزنم...

گره میزنم سبزه ها را، شاید باز روزی بیاید که باز نگاهمان به مهر گره بخورد، روزی بیاید که دستانت باز بر گیسوانم گره بخورد...

روزی که جاده مقصدهایمان را گره بزند، بند کفش‌های من و تو را بهم گره بزند... سبزه‌ها را گره می‌زنم.

شاید، شاید روزگار، تقدیرمان را بهم گره بزند.