با چه رنگی نوازشت کنم ؟

همین‌جا نشسته‌ام، پشت این در .

از پنجره که نمی‌آیی؟

از همین‌جا وارد می‌شوی .

نمی‌دانم کی ، اما روزی از همین‌جا می‌آیی

و من تا همان روز اینجا می‌نشینم ، همین‌جا

مهم نیست که شانه ­هایت تجسم است

و آغوشت خیال ؛

همه یادت اینجاست، نگاهت، صدایت، خنده هایت .

دیگر چه می­خواهم ؟ هیچ .

دستانت را در دستهایم جا گذاشتی،

نگاهت را در نگاهم و خیالت را در خیالم

خدایا !

خودت که در جریانی !

پس درستش کن ،

لطفاً *:)

دخترک روي چمن هاي تازه نشسته بود ،

دست هايش را باز کرده بود و مي شمرد يک، دو، سه،چهار، پنج

تا اينکه انگشت هايش تمام شد من از تعداد انگشتانم بسيار بيشتر عمر کرده ام

با اين جمله يکباره دلش گرفت و چشم هايش دريا شد

اشکي روي دستانش چکيد ، باران باريدن گرفت

خدا، با باران نازل شد و به رحمت باريد

+ سلام بانوي کوچک خدا .

: سلام خداي بزرگ من . خوبيد ؟

+ وقتي تو غمگيني من چطور خوب باشم ؟

چانه دخترک لرزيد اشک هايش سيل شد آسمان رعد و برق زد

خدا دست برد و دخترک را در آغوش فشرد آسمان صاف شد

: خدا ، حالا چه وقت از سال است؟

+ بهار!

: و يادت هست من را کي به زمين فرستادي؟

+ بله! درست 23 روز بعد از آفرينش بهار .

: خدايا من از تو يک عدد بيشتر ياد نگرفته ام  تو فقط يک را به من ياد دادي

اما اينجا تا شب بخواهي برايت مي شمارم

خدا، من خيلي وقت است که در زمين زندگي مي کنم، بيشتر از يک

تو که نمي داني چقدر زمين سخت است ، چقدر غروب هايش دلگير است

چقدر با هر بهار پيرتر شدن سخت است ، مي فهمي خدا ؟

مي فهمي دور بودن از تو ، زميني بودن بودن چقدر سخت است ؟

چشم هاي خدا برقي زد ، چرا نفهمم دخترک عجول من ؟

چرا به اين چشم هاي زيبا جز اشک ميهمان ديگري را ميزبان نيستي ؟

تو در بهترين تاريخ حيات زمين به دنيا آمده اي

در شکل دخترکي که من دوستش دارم آنقدر که خودم را با او تقسيم کرده ام

من درست در توام من به تو هر عددي که لازم داشته اي، آموخته ام

تو يک بار به دنيا آمده اي و يک بار زندگي مي کني

و يک بار عاشق خواهي شد و يک بار خواهي مرد . تو يکدانه مني !

دخترک تعجب کرد : يکدانه خدا ؟!

+ من از روحم به تکرار در کسي نمي ريزم

تو تنها کسي هستي که قسمت 23 روز از بهار روح من را در خود داري دلت نگيرد دخترک بهار

زمين چند روز است و بهار شاهد آن

ديروز از سرما مي لرزيدي و همه جا سخت بود امروز درختان به شکوفه اند

تو حالا در "ديروزي". دختر بهار منتظر فردا باش

من که آسمان را براي آمدنت آماده کرده ام و به بالا اشاره کرد

دخترک به آسمان نگاه کرد .

خدا با لبخندي اوج گرفت و در رفتنش هزاران شکوفه به موهاي دخترک زد

در این روزهای کش دار و تب دار ِ زمستانی یکی باید باشد

که بی آنکه بدانی چیک و چیک ازت عکس بگیرد و دانه دانه همه را چاپ کند

و قاب بگیرد و بچسباند روی دیوار ِ همان اتاقی که همیشه درش قفل است .

بوی 23 فروردین که بلند شد پارچه ای قرمز به چشمانت ببندد و هلت بدهد داخل اتاق

و وقتی چشم بنددت را باز کنی مواجه شوی با یک عالمه

عکس های مسخره ی قاب گرفته شده ی قلبی کوبیده شده به دیوار !!

یکی که تو باشی ..

+ و چه بسیار فراخ است جای خالیت امشب

من نگرانم .

هر روزم را با نگرانی شب می کنم و هر شبم را با نگرانی روز 

زمانی که می خواهم برنج آبکش کنم

نگرانم که نکند از پس ِبلند کردن قابلمه ی نه چندان بزرگ برنیایم

زمانی که از باز کردن قوطی رب نا امید می شوم ، سیل نگرانی

رو به من راه می افتد که نکند روزی برسد که برای تو خورشت قیمه ی بدون رب بپزم 

نگرانم از عصر ِ یک روز ِ تابستانی که مشغول کتاب خواندن باشم

و دل آرامم { شیرین ! پنآه ! } گل سرهای رنگ به رنگش را بیاورد و دانه دانه رو به رویم بچیند

و از من بخواهد که موهایش را خرگوشی ببندم ، نگرانم از تابه تا بستن ِ خرگوشی هایش

نگرانم از روزی که مرد ِکوچولوی خانه ام را پارک ببرم و روی تاب بنشانم

و او بگوید تندتر و تندترش کن و من نتوانم حتّی ذرّه ای محکم تر تابش دهم ؛

حتّی نتوانم نقشش را هم بازی کنم .

نگرانم از روزی که با دل آرام و مرد ِکوچولوی خانه ام بازار برویم

و آن ها خسته شوند و من فقط بتوانم مرد ِکوچولوی خانه ام را بغل بگیرم

و دل آرام مجبور شود با همه ی خستگی اش پیاده روی کند

نگرانم از اینکه نکند یکی از خاله زنک های فامیل مرا در مطب دکتر ببیند

نگرانم از اینکه دکتر آزمایشگاه نتواند درست آن سوزن ِ یک میلیمتری را در دستم فرو کند

و باز کبودی مهمان دستم شود .

نگرانم از نگران شدن های "تو" و "او" و "آن ها" و همه ی ضمیرها برایم 

نگرانم از احوال پرسی های مسخره ی دل نچسبشان

نگرانم از تمام شدن ِ تاریخ انقضای صبرم ، نگرانم از شاکی شدنم از خدا 

نگرانم از عادت نکردنم

من برای ثانیه ثانیه ی ادامه ي زندگی ام نگرانم 

از دنده ی چپ بلند شدن های هر روزه ی دست ِ چپم نگرانم کرده است ؛ خیلی

روزی اگر سهم کسی بودی دعا کن

من کور باشم

کور باشم

کور باشم

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی ؟

تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد

+ همه ی این ها مستلزم این است که با خبر شوم تو دوستم داری ،

و من آنقدر ذوق کنم که بشینم فقد درس بخوانمو پزشکی قبول بشم ؛

تا تو با افتخار من ُ به مامان و بابات نشون بدی !

بعد من در یک بیمارستان برای ِ کودکان ِ سرطانی افتخاری کار کنم 

  بعد با کمی از حقوقم که برای ِ خودم نگه میدارم و صرف بچه های کار نمی کنم ،

ماشین بخرم و از همه مهم تر گواهینامه هم بگیرم ! 

++ ولی بالاخره به این آرزوم میرسم . مگر نه خدا ؟

بالاخره یک روزمی رسد که همه ی روزنامه های

پسرک ِ آفتاب سوخته ی روزنامه فروش ِ سر چهارراه ِ راهنمایی ِ مشهد را

دو برابر ِ قیمت می خرم و آن ها را جلوی چشم ِ خودش روانه ی سطل زباله می کنم

و یک لبخند ِ یک وری تحویلش می دهم

و می گویم حرف های روی باد ِ هوای نماینده ی مجلس فلان شهر

و وعده هایی که احتمالاً بعد از دمیده شدن در صور ِاسرافیل محقّق می شود

ارزش ندارد که هر روز زمستان و تابستان در گرمای 40 درجه و سرمای منفی 20 درجه

بین ماشین هایی که از ترس ِ رخنه ی کمی سرما و گرما به ماشینشان هراس دارند

و شیشه هایشان بالای بالا ست دور بزنی

و بعد هم با سبز شدن چراغ یک بوق ِ ممتد تحویلت دهند

که یعنی اگر مُردی خونت گردن ِ خودت است !

بعد نگاه های هاج و واج ِ پسرک را می بینم که نمی داند باید به نشانه ی تایید سر تکان دهد

یا لب باز کند و بگوید که از دل ِ خوشش نیست که اینجاست

و من هم بدون اینکه منتظر بمانم بگویم بی خیـــــــال ! بیا بریم شاندیز !

و باز او فکر کند که گیر ِ یک آدم دیوانه افتاده است 

بعد من دستش را می گیرم و دوتایی سوار ماشین ِ من می شویم 

و او می گوید به چه حسابی باید بیام !؟

و من هم می گویم به حسابی کــــــــــه ...کـــــه ،

به حساب ِ همینجوری ! و او هم دلش نرم می شود و قبول می کند .

CDهای آهنگ را جلویش می گذارم و می گویم به انتخاب ِ تو .

احسان خواجه امیری را انتخاب می کند و خودش ضبط را روشن می کند

-- همه دنیا بخواد و تو بگی نه ، نخواد و تو بگی آره تمومه ... --

برایم حرف می زند . از سختی ِ کارش می گوید ، از کسل کنندگی اش 

از اینکه پدرش گارگر کارخانه بوده ، از اینکه حقّ ِ پدرش را خورده اند

از اینکه همان چندرغاز حقوق کارگری اش را نداده اند . از تعدیل نیروی کارخانه می گوید

از اینکه نتوانسته بیشتر از سه کلاس درس بخواند و الآن دو سال است که کار می کند .

کم کم به شاندیز نزدیک می شویم 

من از او می پرسم : خوب حالا کدوم رستوران بریم ؟

او هم می گوید همیشه از اشکان ، پسر ِ کارخانه داری که پدرش کارگر آنجا بود

شنیده که هرجمعه میروند فلان رستوران 

همان رستوران را پیدا می کنیم و یک میز انتخاب می کنیم می نشینیم

و بی خیال ِ نگاه های پرسشگرانه و مرموز مردم ، هر غذایی را که او انتخاب کند می خوریم

بعد بین سبزه ها قدم می زنیم

از مادرش می گوید که خیلی مهربان است ، که دوست دارد پسرش درس بخواند 

که با همه ی مشکلاتی که دارد زندگی اش را ول نکرده است

از خواهر سه ساله اش می گوید که بعد از اخراج ِ پدرش به دنیا آمده 

که بیشتر از همه دلش برای او می سوزد .

عصر می شود . می رویم سینما پنج بعدی . فیلم که تمام شد می رویم بلوار سجّاد

 وارد یک کافی شاپ می شویم ، بستی میوه ای می خوریم باز هم به انتخاب او 

بعد با هم می رویم بازار کتاب گلستان . می گویم کتاب انتخاب کن

و او هم سفر به اعماق زمین و یک کتاب رنگ آمیزی برای خواهر کوچولویش انتخاب می کند

می رویم یکی از مردانه فروشی های احمد آباد . می گویم انتخاب کن

مِن مِن می کند . + نه ممنون . - نه ممنون چیه !؟ انتخاب کن .

+ نه از صبح خیلی زحمت دادم الآنم خیلی دیر شده باید برم خونه 

و من از چشمانش می خوانم که نگران ِ دل ِ کوچک ِ خواهرش است

که ممکن است با دیدن ِ لباس نو پژمرده شود

- برای خواهرت هم می خریم ، برای بابات هم و برای مامانت هم 

چشمانش برق می زند . اشک در چشمانش حلقه می زند

غرور مردانه اش بیش از این به او اجازه نمی دهد

فروشنده هم دارد خواجه امیری گوش می دهد .

-- مرد برای هضم دلتنگی هاش گریه نمی کنه  قدم میزنه ... --

یک پیراهن و شلوار و کفش و یک کلاه لبه دار قرمز برای خودش 

یک پیراهن کوتاه چین چینی صورتی و کفش سفید و تل برای خواهرش

روسری و بلوز ِ آبی نفتی و کفش راحتی و رژ ِ قرمز برای مادرش

یک پیراهن و شلوار و کفش و کمربند هم برای پدرش می خریم 

هر دو دست ِ هر دویمان پر می شود 

دوباره می گوید : خیلی ممنون خانم ، خیلی ممنون

و من دست می کشم بر سرش که تازه از ته ماشین کرده است !

و می گویم : من عاشق ِکلّه های تازه کچل کرده هستم!

بعد هم می رویم پیتزا فروشی و 5تا پیتزا سفارش می دهیم 

پیتزاها را می گیریم و راه میفتیم سمت خانه شان 

در راه می گویم - باید درس بخونی ، نمیشه که اینجوری 

او هم می گوید با این خرج و مخارج همین الانش هم کم میاریم 

- الآن پدرت چکار می کنن ؟ + سر چهار راه گل می فروشه 

طفلکی خودش هم ناراحته چندتا کارخانه ی دیگر هم برای استخدام رفته

که هنوز جواب ندادن ولی میدونم اینام مثل بقیه میگن ما کارگر نمی خوایم

یادم می آید که مامور خرید بیمارستانی که آنجا کار می کنم

یک هفته است که استعفا داده است و با خانواده اش رفته است شهرستان

و پدر ِ این پسر بهترین گزینه است .

- اگر بابات یه کار درست حسابی پیدا کنن اون وقت تو میری مدرسه ؟

+ معلومه که میرم ، مثل قبلا که می رفتم ولی الآن باید شبانه برم .

- قول میدی ؟ + مردونه .

حالا رسیده ایم جلوی درب خانه شان . در ماشین را باز می کند ، پیاده می شود

پیتزاها دستش است ،سهم مرا روی صندلی می گذارد 

خریدها را بر می دارد و دوباره تشکر می کند و دوباره و دوباره .

- قولت که یادت نمیره !؟ + قول !!؟

آها که اگـــــــــــــر بابام سر کار رفت برم مدرسه ، نه یادم نمیره .

- شماره باباتو بده ! پرسشگرانه نگاه می کند - زیر لفظی می خوای !؟ بگو دیگه 

شماره را می گوید ، در را می بندد و دوباره تشکّر و خداحافظی می کند و می رود 

- راستـــی ، اسمت چی بود ؟؟  + حسن ، آقا حسن !

خواجه امیری هنوز دارد می خواند

-- هرچی آرزوی خوبه ماله تو .. --

فردا صبح پدر ِاو را به رئیس بیمارستان معرفی می کنم با او مصاحبه می کنند 

قبولش می کنند . مامور خرید و آبدارچی بیمارستان می شود .

و من از مهرماه ،حسن آقا را می بینم که کلاه قرمزش را روی سرش گذاشته

و کوله اش را پشتش انداخته و راهی مدرسه است . 

قرارمان باشد اوّلین باران ِ آبان ماه ،

شاهدمان باشد رنگین کمان ،

من بدون ِ چتر می آیم

مثلاً من دانشجوی ارشد باشم .

از همان دانشجوهای خیلی نمونه . خیلی .

از همان ها که نورچشمی استاد هستند ـ شما فکر کنید خود شیرین ـ

مثل ِ همیشه استاد وارد ِ کلاس شود و مرا مخاطب بگیرد و بگوید :

" خانم ِ آقای ِ الف ! جزوه تان را بدهید ببینم بحث ِ جلسه ی قبل را تا کجا گفتم ."

من هم هول هولکی جزوه ام را از کیفم بیرون بیاورم و بدهم دستش .

او هم جزوه را ورق بزند و لبخندی بر لبانش بنشیند .

من هم در فکر فرو روم که چرا خندید!؟

استاد بیاید جلو و جزوه ام را روی میز بگذارد و

آهسته بگوید :" جای بهتری برای جزوه تان پیدا کنید ! "

آن وقت چشمم بیفتد به نقاشی ِ ناشیانه پسر کوچولویم بر صفحه ی جزوه و

در دلم بگویم :" جای ِ جزوه ام خیلی هم خوب است ! "

+ دختران از آن زمان که عروسک دست می گیرند

آرزوی مادر شدن را در سر می پرورانند ، من هم دخترم !

{ آرزو کنید برایم فرفره باشد وگرنه این مادر شدن را به گور خواهم بُرد .}

+ + مهم نیست در شناسنامه ی دخترم چه بنویسند ،

من او را دل آرام { شیرین ؟! پنــآه ؟! } صدا میزنم .

" تو " ی عزیزم !

بیا یک روز دوتایی سوار ِ موتور شویم ، برویم پارک .

روی نیمکت ِ کنار فوّاره بنشینیم و عشق کنیم از دیدن ِ این همه زیبایی .

گرسنه مان که شد برویم یک ساندویچ فروشی 

از همین ساندویچ فروشی های خیلی کثیف ! دو تا ساندویچ سفارش بدهیم ؛ کالباس

ساندویچ ها که آماده شد ،

برویم روی چمن ها، زیر ِ سایه ی یک درخت بنشینیم . درخت ِ اقاقیا .

ساندویچ ها را بخوریم . بعد تو دراز بکشی و سرت را روی پایم بگذاری .

ـ اصلاً مهم نیست که لباس هایمان بوی علف بگیرند ـ

برایم صحبت کنی از شیطنت های دوران مجردی ات .

من هم با گل های قاصدک بینی ات را قلقلک دهم .

تو بگویی : بستنی می خوری ؟

من هم بگویم : نیکی و پرسش !؟

بروی از بستنی فروش ِ دوره گرد ِ پارک دو تا بستنی قیفی بخری .

باز بنشینیم زیر همان درخت ِ اقاقیا و بستنی ها را لیس بزنیم .

بعد ساعت ها بگذرد و بگذرد و شب شود .

دوباره سوار ِ موتورت شویم .

در راه ِ برگشت به من بگویی :

می دانی فقط یک موتور در عالم است که کمربند ایمنی دارد !؟

من هم بگویم : حتماً از این موتور سه چرخه هاست .

باز تو بگویی : نخیر ! موتور ِ من است که کمربند ایمنی دارد !

من هم ذوق کنم و تا رسیدن به خانه سرم را روی شانه ات بگذارم

و مواظب باشم قلّاب ِ دستانم باز نشود ..

 به نظر ِ من :

+ فروردین دختر است . یک دختر ِ پر جنب و جوش ! 

گاهی از شاخه های درخت پرتقال آویزان می شود و انــآر !! میخورد

گاهی پاچه های شلوارش را بالا می زند و اجازه می دهد موج ِ دریا پاهایش را لمس کند

یک پیراهن ِ نآرنجی ِ کوتاه ِ آستین پفی می پوشد

 موهایش فر و بلند است ؛ یک تل ِ نآرنجی هم به موهایش می زند

گاهی موهایش را می بافد گاهی هم خرگوشی می بندد ،

 کفش های اسپرت دوست دارد البته گاهی هم پاشنه بلند می پوشد و تق تق کنان راه می رود

وقتی می خندد لپ هایش گود می افتد

+ اردیبهشت هم دختر است ، گاهی باله می‌رقصد ، موهایش خیلی بلند نیست ولی مشکی است

لاغر اندام است و قد بلند و در خانه اش همه جور گل و گیاهی پیدا می شود ..

+ خرداد نیز دختر است ، از آن دخترهای نازنازی ِ خوشگل که اتفاقاً نازش هم خیلی خریدار دارد

از آن دخترهایی که هیچ کس نمی خواهد آب در دلش تکان بخورد 

همین خواهران ِ خردادی هستند که دنیا را جای ِ قشنگتری برای ِ زندگی می کنند .

+ تیر اما پسر است . یک پسر ِ نق نقو 

از آن پسرهایی که تا وارد ِ خانه می شود می گوید : " ننه ننه من گشنمه ! "

خیلی هم شکمو است ، رفیق باز هم هست 

البته فقط کافی شاپ و فست فود می روند

تیر پسر ِ ته تغاری ِ یک خانواده ست و عزیزِ مامان .

+ مرداد هم پسر است . یک پسر شلخته ،

صبح که می خواهد از خانه بیرون رود جوراب هایش را هم پیدا نمی کند 

تنبل هم هست . حتی حاضر نیست برای خوردن صبحانه از اتاقش بیرون بیاید

همانجا بین کتاب های پخش و پلای وسط ِ اتاق صبحانه می خورد

تمام ِ وقتش را هم با لب تابش پر می کند .

+ شهریور یک دختر ِ شانزده هفده ساله ی گندم گون است

 دندان هایش ریز و مرتب است ، شب ها و ستاره ها را خیلی دوست دارد

کمی هم سرمایی است . شهریور تک بچه است و خیلی آرام است خیلی .

+ مهر را نمی دانم دختر است ، پسر است یا مادر ،

فقط می دانم نمونه است و البته درس خوانده ، جغرافی را هم دوست دارد ،

گاهی هم تاریخ می خواند 

یک باغچه ی کوچک هم در حیاطش دارد که یک درخت اقاقیا در آن کاشته است

تابستان ها هم سبزی خوردن می کارد .

+ آبان یک پسر است ، یک پسر ِ مغرور ،

از همان ها که خیال می کند همه ی دختران عاشقش هستند 

شلوار جین می پوشد و پیراهن مردانه ی تنگ ، موهایش را ژل نمی زند 

فکر کنم موبایلش هم اپل باشد

کوله ی لب تابش هم همیشه به پشتش است

در خیابان که راه می رود هندزفری هایش را به گوشش می گذارد

آهنگ گوش میکند ، گاهی آهنگ خارجی

کلاس زبان هم میرود ، کار ِ پاره وقت هم دارد .

+ آذر اما دختر است ، یک دختر بیست و نه ، سی ساله 

ابروهایش مشکی و پیوسته است

که آنها را شبیه خاتون ها مرتب کرده است ، آشپزی اش حرف ندارد

خیاطی هم یاد دارد ، کشک و ماست و ترشی ِ خانه شان را هم او درست میکند

او یک دختر ِ بی نظیر است .

+ اما دی ، دی یک آقا است . یک مرد سیبیلو و بد اخلاق ؛ 

دلش مهربان است ، اما دلش و ظاهرش با هم یکی نیستند

دوست دارد از سر ِ کار که آمد خانمش برایش چای بیاورد ، چای ِ پررنگ در استکان ِکمر باریک .

+ بهمن همان خانم ِ آقای دی است

یک زن ِ چاق و کوتاه و سفید پوست با موهای کوتاه ِ مشکی ،

طفلکی چاره ای ندارد باید با ساز ِ آقای دی برقصد.

+ اسفند دختر ِ سه چهارساله ی آقای دی و خانم ِبهمن است 

برای پدرش شیرین زبانی میکند معمولاً پیراهن ِ آستین حلقه ی آبی رنگ می پوشد

هرچه مادرش می گوید: "دختر سرما میخوری آ " اصلا گوش نمی کند 

آقای دی فقط زمانی می خندد که اسفند کوچولو برایش حرف بزند و شین را سین تلفظ کند .

سجّاده ام را پهن می کنم ،

رو به قبله می نشینم ،

کتاب دعا را دست می گیرم ،

یادم می آید که مادر

همیشه می گوید : " اوّل دیگران را دعا کن ".

" تو " مهمان اوّلین دعایم می شوی .

غریبه شده ای

انگار !

+ اگر بیایی ،

من چشم به راه ِ چه کسی بمانم ؟

کاش قاصدک شوم و

هنگام بهار،

در گوش همه زمزمه کنم

که خدا چقدر عاشق ماست .

خانم جان !

اجازه می دهید مادر خطابتان کنم ؟

می دانم لیاقت ندارم ،

می دانم که بیشتر نارحتتان کرده ام تا خوشحال .

می دانم که برای پدرتان مادر بودید ،

با همه ی این ها ،

آیا می شود برای من هم مادری کنید ؟

من اعتقاد دارم که دعای مادر در حقّ فرزند مستجاب است .

سخت محتاجم به دعاهای مادرانه تان ..

+ شیرینی قندِ عزاداری شما را که از سرِ چهار راه برداشتم ،

فراموش نکرده ام .

+ تو را به این بزرگی ، گم کرده ام در لحظه هایم

هوای بارانی عاشقانه نیست ؛

تا وقتی تو نباشی

و همراهت قدم نزم

و بستنی قیفی را لیس !

طراوت

طعم ناب

سرخی

مقصّر

اوّلین زوج

حوّا جان !

اصلاً نه تو مقصّر بودی نه همسرت و نه حتّیٰ شیطان .

سرخی  ِ آن سیب خودش به تنهایی برای فریب دادن جماعتی کافی بود .

+ گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم

به دو عالم ندهم لذّت بیماری را

از تقویم ها متنفّرم ،

روزهای نبودنت را برایم می شمارند ؛

نمی دانند که من این روزها را از بر می خوانم .

احساس بدی دارم ، احساس درد ،

مسکّن می خواهم

استامینوفن ؟ نه، قوی تر لطفاً

من، تو را می خواهم ..

آهای آقای اپراتور که مدام فریاد میزنی

" هیچ کس تنها نیست "

مرا نمی بینی !؟

مثال نقض تمام تبلیغاتت را ..

با هر پلک

آیه آیه دعوتم کردی

به آیین چشمانت ..

معجزه را که نشاندی روی لب هایم ،

میتوانستم ایمآن نیاورم ؟!

به نوشتن ِ حاجت چه حاجت است ،

وقتی تو خود حاجتِ دلم هستی ..

 مثل عقربه های بازیگوش ِ ساعت ِ اتاقم

به تلاقی میرسم با تو

هر ساعت ، یک بار ..

فقط بگو به من

ثانیه شمار لعنتی را کجای دلم بگذارم ؟

+ شهرزاد ِ من  ؛ قصه بس است !

این پادشاه روزهاست خودش را به خواب زده ..

هر " نیستی " ناراحت کننده است

بعضی " نیست "ها بیشتر

مثل تو ..

کجای ِ زندگی ،

کفش هایم را تابه تا پوشیده ام

که این همه زمین می خورم ؟!

علت مرگم را

در جعبه سیاه ِ دل ِ او

جستجو کنید  ..

چشمانم را که می بندم تو را میبینم

چشمانم را که باز میکنم جای خالیت را

کاش دنیا را آب ببرد و مرا خواب ..

در سرمای این روزها ، دلم نه لبو می خواهد نه یک کرسی داغ ،

دلم فقط کنار تو بودن را می خواهد