اینکه دلت برای این راه و جاده ی برهوت پرپر می زد،اینکه آخربار از کنار سقاخانه تا آخرین کاشی حرم دل نکردی که پشتت رو به بارگاه باشد و همه را عقب عقب آمده بودی و مدام زلزله میفتاد به تصویر چشمانت و میگفتی بخدا دلم برایت تنگ می شود،اینکه وقت بازگشت به خانه احساس هبوط می کردی،اینکه هفته ی پیش می خواستی برای مریمک بگویی که دلت چقدر تنگ دعای کمیل ست و التماس خدا کردی که دعای کمیل یک جای خوب را نصیبت کند،اینکه به هر رهگذری گفتی دلت کربلا می خواهد همه شان انگشت سمت مشرق گرفتند و گفتند از شاه ِ طوس اذن بگیر،اینکه در ِ گوشت خوانده باشند که خدا اذن رضایش را داده دست ِ امام رضا،اینکه دلت لک زده برای اینکه چروک ِ اشک های درشتت را لای کتابچه های زیارت امام رضا یادگار بگذاری،اینکه سیاهی آسمان زندگی ات را شمس الشموس بخواهد آبی کند،اینکه دلت بخواهد در هوای نماز صبح حرم تمنا کنی که شیرینی ِعبادت ِ عاشقانه را بگذارند زیر زبانت،اینکه هرجور فکر کنی محبتشان با هیچ معادله ای جور در نمی آید و مثل همیشه منت بر سرت گذاشتنداینکه بلیط سفر را مثل برگه ی اخراج بگذارند جلوی رویت و بهت زده بفهمی که عازمی،این ها و فکر یکبار دیگر نفس کشیدن در هوای حرم بی قرارم کرده،دیوانه ام کرده،انگار یک گله اسب رمیده چهار نعل در دلم می تازند،تا نرسم و نبویم و نچشم و نگریم و نبوسم و بغل نکنم باورم نمی شود...

پ.ن:

☀اینجا نوشته فردا،این اژدهای ِ آهنی ِ بلند قرارست تلق تولوق کنان شهر و دشت و باغ و بیابان را بگذرد و دست ِ گدا رابگذارد در دستِ کریم،اینجا نوشته که اگر رب العالمین،حضرت حق،یگانه خدا ، زیبا نگار اجازه بدهند قرارست در بارگاه آفتاب هشتم دعای فرج دوازدهمین آفتاب را بخوانیم ...

☀ اگر خواست خدا باشد من ِ کمترین دعاگوی تک تکتان خواهم بود،خاموش و روشنتان:)

☀اما تو!:)اینجور نگاهم نکن مگر می شود فراموشت کنم؟مگر می شود حواسم به تو نباشد؟اصلا از کجا معلوم این سفر دستپخت دعاهای تو نباشد؟البته اگردعایم کنی...لحظه لحظه اش را شریکیم ای روشنای آب دریاچه ی دوردست،نقطه ی مرکزی کهکشانم،مهربانِ مغرورم...(با عطر پونه ی وحشی کنار ِ چشمه و لب خندهای بی انتهای ِ زلال)

باید به دخترکم بگویم که هر وقت از دنیا خسته شد

سرش را بیندازد پایین برود یک تشت خیلی کوچک بردارد

و جوراب های پدرش را با لبخندهای خوشمزه بشورد

تا فرشته ی نقره ای جورابِ بابایی از تار و پود ِ پارچه ی سرمه ای فرار کند

و روی بینی اش بنشیند و با بال هایش گونه هایش را ببوسد

و با قلکقلک های ریز دلش را بخنداند

و یک رنگین کمان ِ نرم همراه با ابرهای قلمبه ی پنبه ای

بنشاند روی لب های اناری اش ..

سکوت می‌کنم و عشق ، در دلم جاری است

که این شگفت‌ترین نوع خویشتن‌داری است

این همه راه و بزرگ راه و باریکه راه ؛ راه ِ تو کجاست ؟

ببخشید جنآب شما یک جفت چشم

با نی نی سیاه ندیده اید که دلتنگ من باشد ؟

چه کسی آسمان ِ کویری ِ زندگی ِ مرا

با آسمانِ غمگین ِ هلند جا به جا کرد !؟

*:)

خدا را چه دیدید بلکم یک روز انقدر نویسنده شدم که کتابی نوشتم برای همه ی خسته دلان و حتی عاشقان داغدیده از این عصر آهن،کتابی که بوی علف بدهد و گاو،از لا به لایش فرفری ِ موهای ببعی بیرون بزند و نخ قرمز ِ پالون ِ خر...خنکای چشمه و عطر ِ افسونگر هیزم در صفحات فرد و چای ذغالی و سیب زمینی کبابی در صفحات زوجش آدم را مست کند،بالای خانه هایش تل ِ کاه داشته باشد و از خانه هایش بوی آبگوشت و کلوچه بیاید،حکایت دست و دل شستن در چشمه و آفتاب سوخته شدن باشد و در ایوان نماز صبح خواندن، قصه ی ابرهای پنبه ایی که روی صفحه ی آبی ِ آبی آسمان لیز می خورند باشد،ذوق نشستن لک لک ها روی گنبد سفید و بی نقش مسجد ده باشد و غروب های سرمه ای-قرمز غم انگیز و زمزمه های حزین چوپانان وناله ی سگان،چیدن دسته گل های وحشی لای برگ های پهن و زخم شدن دست باشد و در دشت دویدن و دنبال پروانه کردن، باید از کشف درد بی قراری یک مرغ قبل از تخم گذاشتن و مژه های گاو هم سخن گفت،باید لحظه به لحظه اش را در کتابم بدمم،باید بگویم وقتی در آن هوای ابری یک جفت دمپایی سالم صورتی روی آب بند باریک سیمانی دیدم چه قصه های درازی در دلم بافتم،باید بگویم هنوزم که هنوزست شب ها چندثانیه ای هم که شده به صاحب این دمپایی ها فکر می کنم و آخر همه ی قصه هایی که می سازم صاحبش عاشق از آب درمی آید...شما به من بگویید کسی که دمپایی دماغ بسته ی صورتی دارد و آن را در ارتفاع سه متری رها کرده می تواند عاشق نباشد؟ 

تابستان چسبیده به پاییز 92

خدا را چه دیدید شاید یک روز همه ی خاطرات زندگی با ننه را برایتان نوشتم،مادربزرگی که سال هاست زندگی در روستا را به این دود و دم ترجیح داده - خدا سایه اش را کم نکند -سالی یکی دو هفته همه ی فرزندانش را به آنجا می کشاند و اکسیژن خالص و طعم واقعی غذا را به خورد ما می دهد،و اجازه می دهد که من صبح تا غروب بجز وقت نماز دستم را پشت سرم گره بزنم و به درخت تکیه بدهم و مستِ شنیدن قصه هایی شوم که باد ِاینجا بلدست...

پ.ن:هرگونه ایراد به کادر بندی عکس واردست!خیلی بلد نیستم اما بخاطر عجله فقط توانستم شکارش کنم.

 مرا بردی به سرزمین خودت

که جایم ندهی .

 + راه بازگشتی نیست ..

زمان ، زمانه ی غربت ..

زمان تنهایی ست تمام ثانیه ها از " نبود " لبریزند

روستای کندوان

فقط کافی ست یک بار کوچه های سختْ شیب این روستا را قدم زد

و با مرغ ها مهربان بود و خرها را نوازش کرد

تا متوجه شد این خانه های نمکین و بامزه نه

یکی از سه پدیده ی استثنایی زمین شناسی و معماری و باستان شناسی

و نه ژئوتوریسم و این چنین حرف های فکلی و کراواتی و اتوکشیده ای ست

و نه هیچ دلیل دو دو تا چهارتای دیگری که در تمام مقاله ها تنگ ِ این روستا چسبانده اند

اصل قصه اش را بخواهید اینجا همانجا

و زمانیست که پیرْزمین سبز موی و آتش دل ما دلش گرفته

و یک لحظه خرجین جنگل و دشت و بیابان و قطب و دریایش را کنار گذاشته

و زانوهایش را بغل کرده و نشسته یک دل سیر در فراغ آسمان ناله سرداده

 و اشک ریخته ، از کوهی کهنسال و عاقل شنیده ام که

بابا زمینش فقط سه بار تا به حال گریه کرده و هربار که گریه کرده

اشک هایش در راه رسیدن به معشوقه سنگ شده اند

و چسبیده اند گوشه ی چشمش ،

گفته بود زمین فقط سه بار در گوش آسمان گفته دوستت دارم

و دل دل کرده که آسمان را ببوسد و وقتی نتوانسته دلش گیر مانده و ..

فقط کافی ست یک بار کوچه های سختْ شیب این روستا را قدم زده باشید

و گوشتان را نزدیک دیواره های صخره ای آن گرفته باشید

تا آواز جانگداز زمین را بشنوید و بی اختیار دلتان بخواهد

روی یکی از پلکان های خلوت آن بنشینید و سرتان را بگذارید روی شانه ی یار

و از او بخواهید که که آرام در گوشتان یادآوری کند که دوستتان دارد و دل دل کند که ..

 + کاش میشد باتو هم این کوچه ها را قدم زد

از هوایش مست شد زمینش را عاشق کرد 

عاشق تر کرد ..

روی تخت سفید دراز کشیده بودم

و نگاهم را از سه کنج دیوار و سقف کشیدم

روی تابلوی دخترکی که انگشت گذاشته بود روی بینی قلمی اش

و می گفت: "هیییییس " من هم به او گفتم ازین هم ساکت تر ؟

منکه این چند روزه از همیشه ی عمرم ساکت تر بودم

می دانی عکس جان عآطی قول داده که برایم نارگیل بخرد

به همین دلیل دختر خیلی خوبی ست اما جز همراهی عآطی و تقدیر

از او مطلب مهم دیگر آنکه آدم درد را تحمل می کند

مخصوصا اگر از عزیز رسیده باشد اما این وسط بعضی ها ..

اصلا بیخیال بعضی ها !

خوب راستش را بخواهی عکس جان اگر بخواهد

ساده تر از این ها هم برایش از پا می افتم ..

صدای دکتر بود و خنده اش ، او شروع به کارش کرد ،

صدای قلبم خیلی خنده دار بود

در این دنیای بداخلاق چیزهای خنده دار برای حیات الزامی اند

دکتر از در و دیوار حرف می زد می گفت به به چه دلی !

الحق که این دل برازنده ی این دخترک ست

میگفت تو زندگی ام قلب به این قشنگی ندیده بودم

و من هم فکری این شدم که چه میشد مثلا جای بنده ای

که از پس پرده ی ستار العیوبش به تماشای قلب من نشسته

خود خدایش به آدم میگفت که "تبارک به خودم چه قلب قشنگی آفریدم

، چه امانتدار خوبی هستی بنده! "

بعد هم خودم به خودم یادآوری کردم هفت شهر عشق مانده

و من اندر خم کوچه ی اول یاتاقان زده ام

دکتر فکرم را برید و گفت پاشو دخترجان

قلبت چیزیش نیست فقط کمی شکسته که دل شکسته ترش قشنگترست

اما اینجا دوایی برای تو نیست برو متخصص بغض !

درهمان سکوت کشدار این روزها لبخند زدم

و به علم و جامعه پزشکی پوزخند می زدم

که خودم درد و درمانم را می شناسم و اینها با این همه دستگاه

و منطق و بلدم بلدم و مثلا پیشرفت می خواهند درد مرا آرام کنند

همچنان در حال پاسکاری ازین حکیم به آن طبیبم

و هنوز از اکسیر شفابخشی مثل شما حرف نزده ام

نگفته ام که

اگر شما دست روی قلبم بگذاری آرام تر از همیشه ی عمرم خواهم بود

نگفته ام که دست هایتان دارالشفای من ست

و یک عمر دخیل دست هایتان خواهم بود ،

نگفته ام که نگاه هایتان ..

ایمآن عزیز ؛

سکوت آهسته آهسته رسوخ می‌کند لای پوست وُ استخوان

آنقدر آهسته که نقطه‌ی آغازش توی خاطرت نمی‌ماند

با خودم اما حرف می‌زنم هنوز ؛ با تو هم

و این تنها نقطه‌ی روشن این روزهاست

روزهای بهآر، که درختهای باغچه جان گرفته‎اند و یک وقتهایی باران هم می‌بارد

من را بغل کن قبل رفتن ، این منی را که کشتی

ولی روحش میان خانه سرگشته ست

باشد برو اما دوباره بازمیگردی 

قاتل همیشه به صحنه جرم برگشته ست

آشوب ِ جهان و جنگ دنیا به کنار

بحران ندیدن تو را من چه کنم ؟!

+ لعنتی های خوب

خوشبختی های رنگی رنگی !

ای که بی تو

صبـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوری

نتوان کرد

گفتی تاریخ تکرار می شود ، چرا زیرش زدی ؟!

امان از هجوم افکار

اونم درهم و آزار دهنده

اونم فکر کی ؟!

فکر ِ تو !

تکیه گاهم ..

از وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

عاشق نمی شوی که ببینی چه می كشم

از همان ابتدا باید می دانستم که

کمر به قتل روح و جسم من بسته ای !

 مایه ی حیات ؛ دو حرفی

این را خوب یادم مانده لبخند می زنم

و مداد را روی خانه های جدول می چرخانم :

سخن با من نمی گویی، الا ای همزبان ِ دل !

خدا را با که گویم شکوه ی بی همزبانی را

دل ِ تنگم حریف ِ درد و اندوه ِ فراوان نیست ..

امان ای سنگدل! از درد و اندوه فراوانت

چندست نرخ ِ بوسه به شهر ِ شما که من

عمری ست کز دو دیده گهر می شمارت

خدا خوب بلدست لابه لای لحظه ها ، دور مهربانی و عظمت خودش

روبان قرمز بپیچد و یک بسته از خودش را به آدم هدیه بدهد *:)

نرو این همه عاقلی دیوانه ات می کند

مثلا وقتی روی فرش های صحن جامع رضوی نشسته ای

و با چشم های خیس دعای کمیل را زمزمه می کنی

به یک کودک پنج ساله ی سندرم داونی که در فاصله ی پنج متری ت نشسته

و پیراهن آستین کوتاه زرد پوشیده و شلوارک جین آبی و تند تند منتخب ادعیه را ورق می زند

و بی صدا می خندد (وقتی درست زیر نور مهتاب ، راس چکیدن نور ، نگاهتان گره خورده به هم )

لبخندبزنی او هم زیباترین و صادقانه ترین لبخند پنج ساله ی جهان را به تو هدیه کند

و چشم هایش را ریز کند و دستش را بگیرد جلوی چشمش و دل تو را ببرد

و بعد وقتی حواست نیست و دوباره غرق کلمه ها شدی آرام دست پدر و مادرش را رها کند

و زیر نگاه تعقیب آمیز آنها بیاید و آرام گونه ات را ببوسد

و شکلاتش را بیندازد روی کتابچه و تندی فرار کند بغل پدرش ..

و مادر و پدر و فرزند هرسه لبخند بزنند و درحالیکه مادرش می گوید از شما خوشش آمده

التماس دعایی بگوید و بارگاه حضرت را نگاهی کند و بگوید حاجت روا باشی

و بروند که بروند ..

فقط به نفس کشیدن نمیگن زندگی ،

دخترم تو باید زندگی رو زندگی کنی ..

خیلی بار شده که بخواهم

پیش خدا عقب گرد ها و درجا زدن هایم را توجیه کنم

مثلا قیافه ی حق به جانب بگیرم و بگویم اگر فلان معجزه را

من جای بنی اسرائیل می دیدم الان در صدر مومنات عالم ایستاده بودم

اگر خر عزیر مال من بود الان سابقون بودم

اگر بانو بلقیس جلوی چشم من ظاهر می شد

اگر پرنده ی گِلی که عیسی علیه سلام به اذن خدا جانش داد روی شانه ی من می نشست

اگر من امام زمانم حاضر بود ، اگر، اگر، اگر ..

انقدر اگر اگر می کنم که خودم خسته می شوم

خدای جان هم با حوصله می نشیند و به تمام نق و نوق های من دقیق گوش می دهد

و ریز ریز به بهانه های بدتر از قوم بنی اسرائیلم می خندد

که مرغ کنتاکی نمی خوام بشقاب سبزیجات می خوام

عدس نمی خوام پیاز بیار ! با صبوری تمام فقط می شنود

و فیمابینش گاهی چیزهایی با لبخند یادداشت می کند

و هر چقدر هم که کشش می دهم حوصله اش را سر ببرم نمی گوید

"نفر بعدی"انقدر سفت و سخت در خدایی و مهربانی یکه تازی می کند

که آدم خودش آخر جلسه می رود جمال رخش را از پنج نقطه با عشق تمام می بوسد

و در گوشش آرام می گوید: " آخ،فدای چشمات "

بعدهم در سکوت سری تکان می دهد و دوباره می خندد و یک کن می گوید

و فیکون می شود و یک نوزاد چهل سانتی چندروزه را می گذارد

سر راهم که علنا فرشته های رنگا وارنگ خدا را می بیند و برایشان می خندد

و دست ارادت دو سانتی اش را ید بیضا می کند و روی سینه می گذارد

و به زبان عشاق می گوید" اشهدان لا اله الا تو "

صبحش : حال تو خوب باشد ، با خدا روبوسی بین الطلوعین کرده باشم

یاسینی به سرخی انار برای خوبی های دنیا خوانده باشم

شلوغ بازی اول صبح گنجشک ها و آواز این چلچله ای که جدیدا

به درخت خانه ی ما مهاجرت کرده را خوب شنیده باشم

دو فنجان چای ریخته باشم ، پشت پنجره روبه روی کوه ها ایستاده باشم

باد پیچیده باشد لای موهای سبز درخت ، چای مخصوص تو را سمت مشرق گذاشته باشم

فنجان را تا نزدیکی بینی بالا آورده باشم ، بخارش دویده باشد منتهی الیه ریه ام

خورشید کمی بالا آمده باشد، چای را دو دستی گرفته باشم

و با لبخند طلوع افتاب را تماشا کرده باشم

همه ی گنجشک ها و کبوتر ها تو را نگاه کنند

همه جا روشن شده باشد همه ی گنجشک ها و کبوترها و من و کلاغ پیر خندیده باشیم

غذای پرنده ها را دانه به دانه داده باشم و دقیقا مرکز سرشان را بوسیده باشم

ظهرش: حال تو خوب باشد ، با خدا روبوسی ظهرگاهی کرده باشم

واحد پول محبت باشد یا حداقل از زیر فرش و لای کتاب یک عالم پول پیدا شده باشد

اردیبهشت شده باشد، نمایشگاه کتاب انقدری بازدید کننده داشته باشد

که بتوان بین کتاب ها خوش خوشان قدم زد ، از بین تمام واژه های کتاب ها پروانه ببارد

برج کتاب هایم اولین و بلندترین برج سیار دنیا باشد

شبش:حال تو خوب باشد ، خداوند را شباهنگام بوسیده باشیم

تمام کتاب ها بوی خاک باران خورده بدهند ، میوه های کاج را ببینم ، نام تو را صدا بزنند 

تک تکشان را ببوسم ، وسط اردیبهشت یاد پاییز قشنگ بیفتم

خوشحال شوم، صدایت برایم شعر بخواند، آرام آرام چشمانم بسته شود

میان امن ترین امپراتوری دنیا- تنگه ی دستانت-آرام گرفته باشم

حتی اگر دنیا خطرناک ترین ایستگاه عالم باشد ..

همه ی " فدای تو "ها و " جان دلم ها "و " قربان صدقه ها "را می گذارم

برای اول باری که ببینم گردن کج کرده ای و تشهد نمازت را می خوانی ..

عزیز میگه مردها هر قدر هم که بزرگ و باسواد و پول دار بشن

باز هم مثل بچه ها هستند .

زود قهر میکنن، زود پشیمون می شن و زود آشتی می کنن

ممکنه جلو زن ها چیزی نگن اما تنها که شدند شروع می کنن به بغض کردن

می گه به همین خاطره که کسی گریه ی مردها رو نمیبینه

عزیز میگه زن ها هر قدر هم که کوچیک باشن اما مادرند ،

پنــآه مردها هستند

حتی دختر کوچولوها پنــــآه باباهاشون هستند

و من سال هاست

كه از خودم سوال مي كنم

كجاي گلوي زرافه

چنگ مي زند

بغض؟

برايم نامه هاي يواشكي بنويسد و در بزند و بعد از زير در نامه را هل بدهد داخل

و خودش پشت در بايستد تا من نامه را بخوانم و جوابش را بنويسم

و دوباره از زير در برايش بفرستم و او غش غش بخندد

مواد لازم : یک عدد مهلای  ِ عاشق که ساعتی پیش از محفل

 

تسبیح اش را جای ماست گذاشته داخل یخچال - دیگران به مقدار لازم - دیوان حافظ

طرز تهیه : ابتدا دیگرانی را که دور خود جمع کرده اید را به یک جو ادبی رهنمون کنید

 

سپس تصمیم بگیرید که نفری چند بیت حافظ بخوانید

 

همانطور که جو را خیلی شاعرانه کردید و مدام به به می گویید و چه چه می شنوید

 

یک غزل بدهید دست ِ مهلای ِ عاشق ِ متوسط که گویی در این جهان نیست

 

بعد او یک لبخند کج بزند و با تمام وجود حس بگیرد

 

و انگار کند که روبه روی جانان نشسته و نفس عمیقش را که پس داد به هوا

 

با جديت تمام شروع کند به خواندن :

+ مهلا : خَرَم آن روز کزین منزل ویران بروم ..

کماکان مهلا : ئه! *:l

دیگران: *:))))) بَح بَح به این اطلاعات ِ درست ِ حافظ