این روز ها هزار سال بزرگ تر شده ام صاد

من که دست های کودکی را محکم چسبیده ام تا رهایم نکند

نه! این روز ها دیگر گریه نمی کنم. می ایستم رو به روی این بغض لعنتی

بعد دردی موذی از سر انگشتانم شروع می شود و بالا می زند ..

همین که می دانم هستی تنها تر می شوم صاد !

اصلا مگر قرار است این تنهایی رهایم کند ؟!

این تنهایی دست از سر من و دلتنگی هایم بر نمی دارد ، باور کن

من تمام لحظه های با تو هم تنهایم صاد

وقتی توی روزهای سخت دست هایم را از دور می گرفتی

و روی دلتنگی هایم دلگرمی می پاشیدی تنها بودم

وقتی گریه می کردم و تو برایم حرف می زدی تنها بودم ، وقتی ادم ها را خط می زدم

و تو نگرانم می شدی تنها بودم ، وقتی روی میز ضرب می گرفتند

و قهقهه هایمان می پیچید توی هم ، تنها بودم

وقتی درد داشتم ، تنها بودم . وقتی می خواستم از خوشحالی جیغ بزنم تنها بودم

وقتی می خواستم حرف های ته ته دلم را بریزم کف دست های یک نفر ، تنها بودم ..

صاد، دلم برای خودم نه ، دلم برای این همه تنهایی ام می سوزد

صاد ، من همیشه تنها بوده ام . وقتی لا به لای کتاب ها سرک می کشم

و شعر های خوب پیدا می کنم ، وقتی کفش های نو به پا می کنم

وقتی صورتم را فشار می دهم به بالشت تا صدایم در نیاید

وقتی زیر افتاب توی خیابان ها راه می روم

وقتی از تمام گربه های شهر متنفر می شوم

وقتی اضطراب" چه می شود " دارم ، تو هستی و من تنهایم صاد ، خیلی تنها !

من بزرگ می شوم و این تنهایی با من

حداقل 10 روز بزرگ تر شده ام و این برای من معادل یک عمر است

صاد ! می گویی با این همه بزرگی ام چه کنم ؟!

با این 19 سالگی که دارد مچاله می شود توی مشت های عرق کرده ام

می گویی با این دختر های نوجوان چه کنم صاد ؟!

که دورم را گرفته اند. که می نشینند رو به رویم و هق هق می کنند که :

" دوستش دارم! " من توی دلتنگی های خودم جا مانده ام صاد

خدا چه فکری می کند درباره من که این فرشته های کوچک را انتخاب می کند برایم ؟!

از خودم بدم می اید وقتی حرف هایی را از بر شده ام که وقت عمل ، خودم همه شان را فراموش می کنم

من وقت های دلتنگی ام از این نوجوان ها بدتر می شوم صاد

وقتی که عاشق شوم احمق ترین دختر می شوم ! تو این را خوب می دانی لابد

با این همه حماقت ، هنوز خوب می توانم نقش ادم های عاقل دنیا دیده را اجرا کنم

هنوز بلدم با یک ژست مادرانه در اغوش بگیرمشان و بگویم :

" درست می شود ، همه چیز درست می شود ، فقط صبر داشته باش! "

و انها هق هق می کنند . درباره بزرگ تر ها چه صاد ؟!

وقتی با غرور بزرگی شان رو به رویم می نشینند و حرف می زنند

من فقط بلدم نگاهم را بدوزم به زمین و خدا را از ان بالا بیاورم پایین

و مجبورش کنم که تماشایمان کند

این همه دلتنگی من و درد ادم ها ، این همه درد من و دلتنگی ادم ها را .

صاد ! من تمام این لحظه ها تنهایم ، تنها بوده ام

از دست هایم بدم می اید صاد !

از دست هایی که دست های دیگران را می گیرد و اما هنوز توان ندارند که خودم را بلند کنند

"همین چند سطر / دنیا به همین چند سطر رسیده است

به این که انسان / کوچک بماند بهتر است / به دنیا نیاید بهتر است "

صاد ! می توانی بفهمی این سطر ها را ؟!

باید کوچک بمانم ، باید جلوی این بزرگی را بگیریم که سر کشانه رشد می کند

" اصلا / این فیلم را به عقب برگردان /../ نه! / به عقب تر برگرد / بگذار خدا /

دوباره دست هایش را بشوید / در ایینه بنگرد / شاید / تصمیم دیگری گرفت "

برای بعد ترها

و من یادم می ماند ؛ تنها تو بودی که می توانستی ادای من را خوب خوب در بیاوری

همان طور که بودم. ادای حرف زدنم را، ادای عصبانی شدنم ، ادای عاشق بودنم را

اصلا همین تو بودی که یادم اوردی که من چقدر ادا دارم

که حرف زدن لحظه های هیجانی و عصبانی شدنم

با همه کلماتم فرق دارد و تو چه خوب این ها را می دانستی

و من یادم می ماند ؛ تنها تو بودی که می توانستی ساعت ها مرا به خنده بیاندازی

و به جای تمام ادم های دنیا برایم حرف بزنی

و همیشه شکایت می کردی چرا از شادی ها حرف نمی زنم برایت

چرا کاری نمی کنم که بیشتر و بهتر خوشحال باشم

و من یادم می ماند ؛ تنها تو بودی که می توانستی هزار بار دوستم داشته باشی

و حرف های نگفته ام را از پشت ابر ها بخوانی

حرف هایی که گفتنشان اسان نبود

حرف هایی که وادارم می کرد پشت پنجره بایستم و به اسمان بی ستاره ی شب نگاه کنم

بعد تو چه زود همه حرف هایم را می خواندی

و چقدر نمی توانستی راز هایم را توی دلت نگه داری

حتما باید به زبان می اوردی و نفس هایم را به شماره می انداختی

و من خیلی چیز های دیگر قرار است یادم بماند

هر روز دلواپس این می شوم که راز هایت را به چه کسی می گویی ؟!

دلواپس دلتنگی هایت می شوم. دلواپس عصر های جمعه ای که تو را دلتنگ می کند

می ترسم یک وقت خندیدن را از یاد ببری

می ترسم دوباره که بپرسم روز هایت چه رنگی اند ؟! مرتب تکرار کنی :

" سیاه، خاکستری، سیاه، خاکستری! "

می ترسم به جواب همه سوال هایت رسیده باشی و چیزی برای کشف کردن نداشته باشی

می ترسم عاشق که بشوی کسی را نداشته باشی

تا هیجان ات را با او تقسیم کنی و بعد از مدتی دوباره خیال کنی بزرگترین اشتباه دنیا را کرده ای

می ترسم  پژمرده شوی گوشه ی تنهایی ات و کاغذ های سفید را پر کنی از حرف های غبار گرفته و خاکستری

می ترسم به جایی برسی که از همه "شبیه ها " متنفر بشوی

می ترسم تمام جاده ها را نفرین کنی ، تمام پنجره ها را ببندی

و یادت برود که شب ها کسی منتظر است تا تو کف دست هایت را ببوسی

و فوت کنی هوا ، با یک لبخند درشت قرمز

نمی خواهم قول بدهی همیشه خوب باشی ، همیشه ان طور باشی که بودی

نمی خواهم قول بدهی دوستم داشته باشی

و نت های عاشقانه ترین اهنگ دنیا را هرگز فراموش نکنی

تنها دلم می خواهد قول بدهی، همیشه مراقب خواهری ِ قرمز ِ من باشی، قول می دهی ؟!

 شاهزاده  قرمز ، تو اسمانی و من ریشه در زمین دارم

 و من قرار است تا اخر دنیا بدوم تا به این همه خوبی تو برسم

هر روز که می گذرد خودم را روی بلندترین نقطه می گذارم

و بال هایم را اماده می کنم برای یک پرواز حسابی

 هر روز به این فکر می کنم که تو چقدر هستی و من چقدر تو را گم کرده ام

چقدر زیادتر از این ها باید دوستت داشته باشم

چقدر برای " تو " شدن کوچکم

تو طعم اوج گرفتن را می دانی . مگر نه؟!

 تو راز پرواز را می دانی

راز صورتی ترین فرشته زمین شدن ، راز عاشق ترین دختر اسمان ها و زمین بودن ..

اسمان که چادر سیاهش را سر می کند ، پتو را می کشم روی سرم

و توی تاریکی انگشت هایم را بالا می اورم تا تو را حساب کنم

تو خیلی بیشتر از انگشت های دست منی ،

بیشتر از ستاره های اسمان و بیشتر از ماهی های تو اقیانوس ها و دریا ها

تو  خیلی بیشتر از بیشتری

به تو و دلی که شبیه اسمان می ماند غبطه می خورم ، 

به تو و رگ های ابی دست هایت ؛ و حنجره ای که هر روز

میان شادی و هیاهوی ادم بزرگ های و ادم کوچولو ها عشق را فریاد می زند

گوشت را بیاور جلو ، دیشب خدا یک راز بزرگ گفت و من خندیدم

دلم پر از پروانه شد که تو خواهر منی و برای خدا یک عالم بوس فرستادم

بعد نشستم و فکر کردم با این همه خوبی تو باید به کجا برسم؟!

بلندترین نقطه کجاست ؟! می خواهم پرواز کنم

گاهی که پیشم نشسته ای و برایم حرف می زنی، دلم هزار بار برایت تنگ می شود

گاهی که لا به لای کتاب های قطور و کلاس هایت گم می شوی

یادم می اید که باید بیشتر از این ها، خیلی بیشتر از این ها دوستت داشته باشم

چقدر خوب است که تو خوب هستی

چقدر خوب است که تو را دوست دارم.

چقدر خوب است که ادم ها برای داشتن ات به من حسادت می کنند

چقدر خوب است که دست هایم را می گذاری توی  "سبز و ابی " تا اسمان بکشم

و یک عالم درخت و خوشبخت ترین دختر زمین

چقدر خوب است که فسقل ی خواهر ِ منی

برای برد پرسپولیس

اگر می شد تمام دنیا را قرمز می کردم و روی تمام صورت ها

یک سیب گنده قرمز می کشیدم و مجبورشان می کردم با تک تک سلول هایشان 

مخملی و کشدار بگویند:" پرسپولییییییییییییس "

اگر می شد جهانی ات می کردم

 من دلم می خواهد با تمام صداهای دنیا فریاد بزنم :

" این دردانه ی 41 روز کوچکتر از من ، فقط و فقط یک آبجی نیست

کسی است که هر روز در من قد می کشد و بزرگ می شود! "

دردانه ی قرمز ام  16ساله شد لطفا تولدش را تبریک بگویید و بلند بعد از من تکرار کنید :

"  پرسپولییییییییس!" تا نه من عقده ای بشوم نه دردانه ی قرمزم !

فیزیک

چقدر حرف می زنیم با هم ! گاهی تو سرم را می خوری از بس حرف می زنی

و  بیشتر اوقات من سر تو را  می خورم ،

این هم می تواند نقطه اشتراک من و تو باشد، نه ؟!

اینکه موقع قهر و اشتی ، همیشه یک یک مساوی هستیم !

می دانی مشکل من با تو چیست ؟! اینکه با تو حرف زدن و بودن خیلی کیف دارد صدف، خیلی!

من چه کار کنم که تو هی فیزیک می خوانی و فیزیک می خوانی

و من هیج جوری نمی توانم با این نوسان ها و موج های صوتی کنار بیایم؟!

من چه کار کنم که تو نمره هایت همیشه خوب می شود و نمره های من بد

فراموش می کنم امتحان دیفرانسیل را چقدر افتضاح داده ام

تو خوشحال باش که من خیلی دوستت دارم ، برایت شعر می گویم

درباره ات می نویسم، وقتی قهر می کنی زودی می ایم تا اشتی کنیم

قدر ادادرآوردن هایت را می دانم ، قدر سگرمه هایت را

و اینکه وقتی در اوج اعتماد به نفس ایستاده ای

و نوشته هایم را مسخره می کنی می خندم، فقط می خندم !!!

من هم خوشحالم که تو هستی ، می خندی ، قهر می کنی

اخم می کنی به خاطر احمق بازی هایم ، مسخره ام می کنی

 وقتی غمگینی می خوری 

ما خوشحالیم، بیا خوشحال باشیم که خواهر هم هستیم !

هویجوری

می شود یک روز کامل با او شادی کرد ! از دست کار هایش !

از مهربانی کردن های زیبایش که تمام دنیا را قرمز می کند ! قرمز پر رنگ !

او کمی شبیه " یو یو "می ماند ! بالا پایین می پرد ! ارام می گیرد و دوباره شروع می کند !

او برایت می گوید و می گوید

مچ لحظه های نارنجی ات را می گیرد

توی چشم هایت نگاه می کند و یواشکی می خندد

و این جور وقت ها مجبور می شوی خودت را پشت حرف هایت قایم کنی

و به او -  با زور - ثابت کنی که هیچ چیز نمی داند !

و انگار اصلا نمی داند که این روز ها هیچ کس لباس خودش را به تن نمی کند.

درست مثل همان گرگ هایی که دور همه مان را گرفته اند و و وانمود می کنند خیلی " خوب" هستند !!

ستـاره هاي ِ نگـاهت را

بگـو ببـارَند ،

خودم به جای تو شبا بهونه هاتو میشمرم جای تو گریه میكنم جای تو غصه میخورم