در شبانه روز یک ربع ده دقیقه برای خدا خلوت کن

نیمه شب نماز نمی خواهی بخوان نخوان

ولی بنشین و جسم و روح و هستی خودت را نقد بگذار در مقابل خدا

بگو:"خدایا دنیا خیلی شلوغ است . شبانه روز به کار مشغولم یا نماز می خوانم

یا راه می روم یا برای فردا خیالات می کنم . حتی در خواب هم کار می کنم

چند دقیقه اجازه بده در محضر شما بنشینم " این را به خودتان بگویید

بنشینید با خدای خودتان خلوت کنید ممکن ست در همین چند دقیقه

خلوت کار چند هزار سال را انجام دهی ،

گاهی می بینی خدا چیزهای بزرگ را در چیزهای کوچک قرار می دهد

آدمیزاد هرچه قدر هم که گرسنه باشد باید لقمه لقمه رفع جوع کند

یک دیس پلو و ده سیخ کباب را هر چه قدر هم که ظرفیت داشته باشد

نمی تواند در لحظه ببلعد ، خدا شناسی هم همینطور ست

در ابتدای راه باید لقمه هایش را کوچک و ساده برداشت

تا هم لذت برد هم نیاز فطری خویش را ارضاء کرد

مرحوم دولابی از آن عارف های خدا چشیده بوده که هستی را

از پنجره ی قلعه ی لا اله الا الله می دید و خدا را برای ما ساده می کرد

پیشْ غذاهای رسیدن به خدا را لقمه لقمه جلوی رویمان گذاشته

و اصرار می کند که لقمه ها را خوب بجویم و مزه ها را تشخیص دهیم

در این روزهای شلوغ ِ پشت چراغ قرمز گیر کرده ام

وقتی یک لقمه از اندیشه ی ایشان و امثالهم می گیرم جان تازه پیدا می کنم

چشمم را می بندم و کلماتشان را می جوم و الحمدی می گویم

و دوباره چشم می دوزم به چراغ چهارراه زندگی

تا صبر در برابر ثانیه شمار اجازه بدهد بسلامت از این چهاراه بگذرم

من عاشق کسانی هستم که زندگی را ساده می گیرند

خدا را ساده و عمیق مومنند ، خدا را برای غذا و مسکن و مرکب و شهوت نمی خواهند

من تمام قد به احترام کسانی که دریا دریا می فهمند

اما جرعه جرعه با مردم عادی حرف می زنند می ایستم و سر خم می کنم

امروز وقتی دنبال یک فایل میگشتم

و این چند خط از مرحوم دولابی را بین آن همه دو دو تا چهارتای کاری دیدم

فهمیدم که خدا خوب بلدست لابه لای لحظه ها

دور مهربانی و عظمت خودش روبان قرمز بپیچد

و یک بسته از خودش را به آدم هده بدهد*:)