HE
یادم آمد از شب هایی که ابر ِ بهار بودم ؛
شب هایی که برای ِ ماه های ِ باقی مانده ، برنامه ریزی می کردم !
شب های ِ توسّل و دعا برای ِ بودنش !
در بند ِ نگاهی شده ام که چشمانش را ندیده ام ...
نام ِ " او " نمی دانم و 158 روزست با وی زندگی کرده ام ،
تندیس ِ چهره اش را در سراپرده بت خانه قلب ِ خویش ، تراشیده ام !
گوشه بت خانه ی ِ عبادت ِ من ، همیشه یک سجاده پهن است ،
نماز را بهانه می کنم تا دعای ِ قنوت ، طلب ِ بودنش باشد ...
+ راستی برای ِ کجای ِ این زندگی ، آنقدر التماس می کردم ؟!
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
