چقدر دوست های مجازی م را دوست دارم

چقـــــــــــدر عکسهایی که به خاطر من گرفته میشوند را دوست دارم

دلم میخواهد بعدها که عکاس معروفی شدم یک نمایشگاه از عکسهایی ترتیب دهم

که به خاطر من گرفته شدند

عکسی که میگوید ببین من دارم کتاب راز را میخوانم

همان که هِی زدی تو سرت که فلانی این کتاب را بخوان

بخوان و دوباره بخوان ، فلانی نگاهت را عوض کن ، فلانی ناامید نشو ،

فلانی دستت را بده به من و دوست جانم مطمئن باش پشیمان نمیشی

این همان کتاب هست ! و دو انگشتی که نشانه پیروزی ست و به من لبخند میزند *:)

یا مثلا عکسی که میگوید داشتم پرتقال میخوردم یاد تو افتادم

نصف مال من نصف مال تو

یا مثلا عکسی که تو هیچوقت نگرفتی!!

یا مثلا تمام عکسهایی که من همیشه میگیرم

و ردپای آدمهایی که برایم عزیز هستند درشان هست

از لیست آرزوهایم

ازدیوار اتاقم وقتی که نقاشی فصل پاییزش با عکس شازده کوچولو تمام شد

از خورشید پشت ابرهای گِرد و قلنبه که آسمان آن روز را زیباتر کرده

از پوست شکلات ، از اسمهای آشنایی که روی در و دیوار و مغازه ها میبنم

از رنگ جآت نآرنجی ، از دونه های انار ، از شالگردن های آبی

از 206 ، از تسبیح ، از کاغذ کادوها ، از ..

کاش میشد از صداها هم عکس گرفت..!

از امروز برای نمایشگاه ^{به خاطر ِ من/ به یاد تو} لحظه شماری میکنم

_*-‿-